عبدالبهاء، تعالیم پدر خود را به مثابه نوری امیدبخش برای روشنی جهان تاریک تشبیه کرده است. این در حالیست که او در جایی دیگر با رد این ادعا، آموزه‌ی وحدت عالم انسانی را اصلی مشترک میان جمیع پیامبران الهی دانسته است. در این صورت، چگونه می‌توان تعالیم بهائیت را بدیع پنداشت و در عین حال، اعتراف به تقلیدی بودن تعالیمش را نادیده گرفت؟!

خلیل شهیدی، در نقل خاطره‌ای از عبدالبهاء می‌گوید: روزی عبدالبهاء دستمال خود را فراموش کرد و در جواب پرسش چرایی یکی از یارانش، با زدن سیلی به مذمت او پرداخت! اما به راستی چگونه می‌توان تحری حقیقت و ممنوعیت نزاع و جدال را ابداع بهائیت نامید و در عین حال، حقیقت‌طلبی بهائیان را با سیلی و اهانت پاسخ داد؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت مدعیست که هرآنکس مسلک ساختگی او را نپذیرد، حتی اگر به تمامی علوم احاطه داشته باشد، باز هم نادان است. اما عبدالبهاء، در بیان حیله‌ی تبلیغی، به مبلّغین بهائی توصیه داشته تا این باور بهائی را برای مخاطبین‌شان بیان نکنند. اما به راستی علّت این دورویی و عوام‌فریبی از جانب پیشوایان بهائی چه می‌تواند باشد؟!

پیشوایان بهائیت اصل تساوی زن و مرد را از اختراعات خود برشمرده‌اند. از این‌رو عبدالبهاء با شعار عدم تفاوت میان زن و مرد، هردو را یکسان و مساوی خوانده است. اما بر خلاف این ادعا، عبدالبهاء با مخاطب قرار دادن زنان؛ جنس زن را بی‌استعداد و بی‌لیاقت خوانده و تنها امید به پیشرفتش را لطف پیامبرخوانده‌ی این فرقه دانسته است!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در یکی از مناجات‌های خود، تصویری مجسم و غیرقابل توجیه از خدای بهائیت، ارائه نموده؛ تصویری که آدمی را به یاد مناجات‌های اعراب بادیه‌نشین مشرک می‌اندازد. اما ممکن است بهائیان در توجیه این اشکال، به تأویل گفتار او روی بیاورند؛ این در حالیست که این مدعی پیامبری، از تأویل کلام خود نهی کرده است.

پدران فکری آمریکا که به دنبال میهنی نوپا بودند، تهاجمی فرهنگی را آغاز کردند و افسانه‌هایی را سرودند که حتی دیگر رنگین‌پوستان بومی نیز یقین کردند تمدن و فرهنگ از آن سفید و بی‌هویتی، نقش جاودانه بر پیشانی سرخ‌پوستان است. از این‌رو عبدالبهاء همگام با اربابان خود، تصویری تُهی از انسانیت، پیش از مهاجرت اروپایی‌ها به آمریکا ترسیم کرده است.