آلوسی ذیل آیه 94 سوره نساء می‌گوید: «معنی این است، درباره‌ی کسی‌که کلامی که دلالت بر اسلامش دارد و برایتان اظهار کرده، نگویی مومن نیستی، و این کلام را به جهت ترس از کشته شدن اظهار داشتی، بلکه آن‌چه را اظهار کرده بپذیرید و به موجب آن با او معامله کنید.»
روح المعانی، آلوسی، ج5، ص118.

از اسامه نقل شده است، رسول خدا ما را به جنگی فرستاد، مردی را دیدم که لا اله الاّ الله گفت، ولی من نیزه‌ام را بر او فرو بردم. پس به پیامبر عرض کردم، حضرت فرمود: آیا او لا اله الاّ الله گفت و تو او را کشتی؟ عرض کردم: ای رسول خدا! او به جهت ترس از سلاح من، کلمه توحید را گفته است.

شربینی از عالمان اهل سنت، دارالاسلام را این‌گونه معرفی می‌کند:
شهرهایی که توسط مسلمانان بنا شده است.
شهرهایی که مردم آنجا خودشان مسلمان شده‌اند، مثل شهر مدینه و یمن.
شهرهایی که مسلمین با صلح و یا با دریافت جزیه آن را به‌دست آورده‌اند.
مغنی المحتاج، شربینی، ج2، ص465.

ابن تیمیه ملاک دارالاسلام بودن یک منطقه را وجود شعائر اسلامی در آن‌جا می‌داند؛ وی می‌گوید از جمله معیارهای شناخت دارالاسلام و دارالکفر بودن، شعائری مثل اذان، نماز، روزه، حج و ... است که نشان‌دهنده‌ی دارالاسلام بودن منطقه است.
النبوات، ابن تیمیه، ص760.

از همسر «ثابت بن قیس» نقل شده که به صورت گلایه از شوهرش، به پیامبر اکرم گفت: «ای رسول خدا! از اخلاق و دین شوهرم گلایه ندارم، ولی دوست ندارم که (به خاطر دوست نداشتن شوهرم) در اسلام ناسپاسی کنم؛ ....»
صحیح بخاری، بخاری، ج3، ص406.

در فتاوا و استفتائات لجنه‌ی علمای عربستان سعودی آمده است که معنای کفر در آیه 44 سوره مائده، همان کفر اکبر است که منجر به تکفیر مخاطبین آیه می‌گردد.
فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، عبدالرزاق الدویش، ج2 ص93.