اسناد
گریه و نوحه‌ی بلند روا نیست، اما گریه‌ای که از سوز قلب باشد، مانعی ندارد، لباس سیاه برای مردان مکروه است، ولی برای زنان اشکالی ندارد. سیاه کردن گونه‌ها و دست‌ها، پاره‌کردن گریبان و زخمی‌کردن صورت و ... از رسومات دوران جاهلیت بوده و باطل است.
در تشییع جنازه و در منزل میت، نوحه، گریه و شیون کردن و گریبان چاک دادن مکروه است، اما گریه بدون فریاد، اشکالی ندارد، ولی صبر و شکیبایی بهتر است.
فتاوی الهندیه فی مذهب الامام ابی حنیفه، شیخ نظام و جماعتی از علمای هند، ج1، ص162.
عبدالله بن عکرمه می‌گوید: «تعجب است از سخن مردم که می‌گویند عمر بن خطاب از نوحه‌سرایی جلوگیری کرده، در صورتی‌که پس از مرگ خالد، زنان بنی مغیره، هفت شبانه‌روز در مکه و مدینه گریه کردند و گریبان چاک دادند و صورت‌های خود را مضروب ساختند.
از پیامبر اکرم نقل شده که رسول خدا در آغاز از نوحه‌خوانی زن‌های انصار جلوگیری می‌کرد، پس از آن، گروهی از انصار خدمت آن حضرت رسیدند و اظهار داشتند که بر اثر گریه و نوحه بر اموات، نوعی راحتی می‌یابیم، شما اجازه بفرمایید گریه کنیم؛ آن حضرت فرمود: با این شرط اجازه می‌دهم که موهای خود را پریشان نکنید
ابوعثمان می‌گوید: «پس از فوت نعمان، عمر بن خطاب را دیدم که دستش را بر سر گذاشته بود و گریه می‌کرد.»
کنز العمال، متقی هندی، ج15 ص727.
مقاله: «عدم مخالفت عمر بن خطاب، با گریه و عزاداری، از منابع اهل سنت»
پس از فوت خالد بن ولید، در خانه او جمع شده و برایش گریه و عزاداری می‌کردند؛ خبر به خلیفه رسید که برای خالد نوحه‌سرایی می‌کنند و سخنان ناپسند می‌گویند، کسی را نزد آنان فرستاد، تا جلوگیری کند و گفت: «هیچ اشکالی ندارد که بر ابوسلیمان اشک بریزید، ولی با این شرط که موهای خود را پریشان نکنید و سخنان با
در حضور عایشه یادآوری شد که عبدالله بن عمر حدیثی را از پیامبر اکرم نقل می‌کند که میّت با گریه خویشانش در قبر عذاب می‌شود؛ عایشه گفت فرزند عمر دروغ نگفته است، بلکه فراموش کرده است.
ارشادالساری، قسطلانی، ج2، ص404.
در حضور عایشه یادآوری شد که عبدالله بن عمر حدیثی را از پیامبر اکرم نقل می‌کند که میّت با گریه خویشانش در قبر عذاب می‌شود؛ عایشه گفت فرزند عمر فراموش کرده است، بلکه پیامبر فرمود: «میّت در قبر به خاطر گناهش عذاب می‌شود، در حالی‌که اهل و نزدیکانش هم در آن هنگام گریه می‌کنند.»
ابن‌عباس می‌گوید زمانی که عمر بن خطاب در بستر بیماری بود، صهیب صحابی گریه‌کنان بر عمر وارد شد، ... پس عمر گفت از پیامبر شنیدم که فرمود: «میّت با گریه اهل خودش عذاب می‌شود.» ابن‌عباس می‌گوید پس از فوت عمر بن خطاب، این حدیث او را برای عایشه نقل کردم، گفت: «خداوند عمر را رحمت کند.
کلام امام زمان (علیه‌السلام) در زیارت ناحیه مقدسه، خطاب به جدّ غریبشان: «هر صبح‌گاه و شام‌گاه بر تو ای جدّ بزرگوار! می‌گریم و آن‌چنان گریه می‌کنم، که به جای اشک، خون از چشمانم جاری شود.»
بحار الانوار، علامه مجلسی، ج101، ص320.
از اقدامات متوکل در سخت‌گیری به بنی‌هاشم و آل ابوطالب (و شیعیان) این بود که قبر امام حسین (علیه‌السلام) را برای زراعت آماده کرد (شخم زد) و آثارش را از بین برد؛ همچنین در مسیرهای منتهی به کربلا، مکان‌های ترسناکی ساخت که برای گذر از آن‌ها همراه داشتن اسلحه لازم بود، که زائری برای امام وجود نداشته ب
امام رضا (علیه‌السلام) فرمود: «با فرا رسیدن ماه محرم، پدرم موسی بن جعفر، با چهره‌ی خندان دیده نمی‌شد و حزن و اندوه، سراسر وجودش را فرا می‌گرفت تا روز دهم فرا می‌رسید، آن روز، روز مصیبت، اندوه و گریه آن حضرت بود.»
بحار الانوار، علامه مجلسی، ج44، ص284.
پس از رحلت پیامبر اکرم، خلیفه اول و دوم به زیارت ام‌ایمن، همسر پیامبر، آمدند در حالی‌که ام‌ایمن گریان بود؛ خلیفه دوم گفت چرا گریه می‌کنی؟ برای رسول خدا که در پیشگاه خداوند قرار دارد، گریه، معنا و مفهوم ندارد!
هنگامیکه پیامبر از دنیا رفت، عمر بلند شد و گفت: مردانی از منافقان گمان کرده‌اند که پیامبر از دنیا رفته است؛ قطعاً رسول خدا نمرده است، به سوی پروردگارش رفته، همانگونه که موسی نزد پروردگار رفت و 40 روز از مردم غایب بود و پس از اینکه گفته شد مرده است به سوی قومش برگشت؛ به خدا قسم پیامبر همانطور که م