ابن‌تیمیه اعتراف دارد که طبق مذهب ما، اهل قبله به مجرد گناه تکفیر نمی‌گردد، و هر شخصی دارای بدی و خوبی است، ولی از این مسئله نتیجه می‌گیرد که دیگر ما در مورد هیچ فردی که شهادتین گفته و غیر شرک هر گناهی کرده باشد، نمی‌توانیم اظهارنظر کنیم، بلکه حساب اعمال همه دست خداست و خدا می‌داند که او لایق دور

اسماء بنت عمیس روایت می‌کند که پیامبر اکرم فرمود: ... ای اسماء! پسرم (امام حسین) را گروه ستمکاران خواهند کشت، خداوند شفاعتم را به ایشان نرساند، بعد گریه سختی کرد و...
مقتل الحسین، خوارزمی، ج1، ص136.

پیامبر اکرم در رثای سعد بن خوله مرثیه خواند و گریه کرد.
ارشاد الساری، قسطلانی، ج2، ص406.
مقاله: «گریه و عزاداری در سیره و سنت پیامبر از منابع اهل سنت»

از زمانی که حضرت یوسف از نزد پدرش یعقوب جدا شد، تا زمان مراجعت او، هشتاد سال طول کشید و در این مدت همواره اندوه قلبی او را فراگرفته و گریه می‌کرد تا نابینا و کور شد. حسن بصری گفته است در آن روزگار در روی زمین خلیفه‌ای بزرگوارتر از حضرت یعقوب (علیه‌السلام) در پیشگاه خداوند وجود نداشت.

جوینی پس از مرگ، در خانه‌اش دفن شد؛ اما پس از چند سال به مقبرة الحسین منتقل گردید و در کنار پدرش دفن شد. مردم در مرگ جوینی منبرش را شکستند و مغازه‌ها را بستند و کسب و کار را تعطیل کردند. شعرا در مرگ او قصیده‌‌های فراوانی سرودند.

گریه پیش از مرگ جایز است، چنان‌که پس از مرگ نیز جایز است، زیرا پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نزد قبر یکی از دخترانشان گریه کردند؛ همچنین در زیارت قبر مادر بزرگوارشان، آمنه، همراه با اصحاب خود گریستند.
ارشاد الساری، قسطلانی، ج2، ص414.