اقتضای ظلم، لعن و عذاب و دوری از رحمت خداست، ولی اگر معارضی بیاید، می‌تواند این اقتضا را از بین ببرد، مثلاً توبه یا خوبی‌های محوکننده بدی یا مصیبت‌هایی که کفاره گناهان است. پس انسان از کجا می‌داند که یزید یا غیر او از ظالمان توبه نکرده‌اند، یا خوبی‌هایی نداشته‌اند که ظلمشان را محو کند، و به مصیبت‌هایی که کفاره گناه است مبتلا نشده‌اند، و خداوند از آنان به این دلایل نگذشته است.
منهاج السنة، ابن تیمیه، ج4، ص571.
اگر به راستی این کلام مورد عمل قرار گیرد، ابن تیمیه و ابن عبدالوهاب و مفتیان وهابی، در مورد هیچ مسلمانی حق اظهارنظر ندارند؛ آنان که تکفیریان دنیا خود را پیرو آنان می‌دانند، و به راحتی خون و مال و ناموس مسلمانان را هدر می‌دانند، و به راحتی سر از بدن مسلمانان جدا می‌کنند، بدانند ابن تیمیه می‌گوید: نمی‌توان یزید را لعن کرد، زیرا شاید توبه کرده، بخشیده شده باشد، شاید مصیبتی بر او وارد شده که کفاره گناهش (قتل امام حسین و کشتار مردم مدینه و ...) بوده و یا کار خوبی کرده که بدی‌هایش را می‌پوشاند و از بین می‌برد.
مقاله: «علت ممنوعیت لعن یزید، به قول ابن تیمیه»