اگر وهابیان اموری چون استغاثه، توسل و طلب شفاعت را شرک می‌دانند و انجام دهنده‌ی آن به تعبیر ایشان مشرک و کافر است، در مورد انبیاء و اولیاء الهی که در احادیث صحیح شیعه و سنی چنین اعمالی را انجام داده‌اند، چه حکمی صادر می‌کنند. اگر این‌جا از حرف خود عقب نشینی کنند مبانی‌شان زیر سوال می‌رود وگرنه انبیاء را متهم به شرک می‌کنند.

شیعه معتقد است که اولا: در باب عقاید نباید به خبر واحد (روایت و حدیثی که تعداد راویان آن به حدّ یقین نرسیده‌اند) و نیز به ادلّۀ ظن آور تکیه کرد و ثانیا: هیچ کتاب صحیحی جز قرآن وجود ندارد و تمام کتب دیگر در معرض خطا، اشتباه و حتی تحریف هستند و لذا در باب اعتقادات لازم است که آهسته و بدون عجله گام برداشته شود.

علی‌محمد شیرازی (پیشوای بابیه و مبشّر بهائیت) خود را فرستاده‌ی خدا دانسته و مدعی وحیانی بودن کتاب «بیان» خود بوده است. اما در غیرالهی و وحیانی بودن نوشته‌جات این پیشوا و مبشر بهائیت، همین بس که وعده‌ی او به تکمیل نوزده واحدِ دارای نوزده بابِ کتابِ به ظاهر وحیانی‌اش (مجموعاً 361 باب)، توسط خود و جانشینش محقق نشد.

از آن‌جا که ذکر توبه‌نامه‌ی باب در کتاب‌های بهائیان موجبات رسوایی آنان را فراهم ساخته، سرکردگان بهائیت، تقیه را تنها راه فرار خود از پاسخگویی می‌دانند. اما به راستی، وقتی طبق تعالیم بهائیت، حتی افراد عادی نیز حق کتمان عقیده ندارند، پس چگونه علی‌محمد شیرازی که پیشوای آنان به حساب می‌آید از این حق برخوردار است؟!

درست است که طاهري موسس عرفان کیهانی ادعاي ترويج عرفاني اسلامي – ايراني را دارد، اما وی در جلسه اول کميته عرفان مي‏گويد: «من هنوز يک دور هم قرآن نخوانده‏ ام.»

«راجنيش چاندرا موهان» که بعدها به «اُشو» معروف شد، مدعی عرفان و فيلسوف ‏نمای معاصرِ هندی بود؛ وي مدّعی روشن‏ ضميری و هدايت افراد برای رسيدن به خوشبختی، آرامش و آزادی شد.