در اواخر قرن نوزدهم میلادی (دوره‌ی آغاز استعمار نو)، دولت‌های متجاوز غربی مجبور بودند تا تجاوز وحشیانه و غارت‌گرانه‌ی خود را به نحوی توجیه کنند. رهبران بهائیت نیز همگام با آن‌ها، از ادبیاتی مشابه در قبال کشورهای مستعمره استفاده کرده‌ و از تهاجم خونین و غارت‌گرانه‌ی کشورهای استعمارگر، به گسترش فرهنگ و تمدن تعبیر کرده‌اند.

بیت العدل در گوشه‌هایی از پیام نوروزی، ضمن توصیه‌ی بهائیان به تلاش برای آبادانی ایران، خود را دعاگوی مردم "شریف" ایران دانست. اما با گذری کوتاه در سخنان پیشوایان بهائی درمی‌یابیم که همواره ایران و ایرانی، آماج نوک پیکان توهین‌ها، جسارت‌ها و تحقیرهای پیشوایان بهائیت بوده‌اند و این سخنان، تنها جنبه‌ی تبلیغاتی و عوام‌فریبی دارد.

کانال خبری بهائیت با انتشار پیامی، از حمایت کشورهای اروپایی از بهائیان یمن خبر داد. اما جالب است بدانیم کشورهایی که اکنون از سردمداران حمایت از بهائیت در یمن به شمار می‌آیند، جزء بزرگ‌ترین ناقضان حقوق مردم یمن و عامل ریخته شدن خون بیگناهان این کشور به شمار می‌آیند. با این حال، این حرکت به نوعی دفاع از جاسوسان بهائی در یمن است.

کانال تبلیغی بهائیت در پاسخ به این‌که به چه کسی باید بیشتر محبّت کرد، با نقل جمله‌ای از پیشوایان این فرقه، مدعی شد که غیربهائیان در این خصوص در اولویت هستند. اما از آن‌جا که غیربهائیان از دید پیشوایان بهائی از کمترین ارزشی برخوردار نبوده و مدام به آنان توهین می‌کردند، دستور به چنین برخوردی با غیربهائیان، تنها جنبه‌ی تبلیغی دارد.

تشکیلات بهائیت از آن جهت که قادر به تبلیغ علنی فرقه‌ی خود در ایران نیست، جهان مجازی را به عنوان مکانی بدون مرز، برای فعالیت خود انتخاب کرده است. از این‌رو بهائیت، چهارچوب‌های مشخصی نظیر تبلیغ، مظلوم‌نمایی، فرار از واقعیت و انکار حقایق تاریخی (که ماهیت استعماری این فرقه را آشکار می‌سازد) را در دستور کار خود قرار داده است.