قرآن و حديث از مهمترين منابع فهم اسلام هستند که غالب شیعیان و اهل سنت، حجیت آن دو را قبول دارند. آيات و احاديث زيادی بر حجیت آن دو، به همراه هم تأکید دارند و آن دو با هم را مايه سعادت مسلمانان می‌دانند. اما افراط برخی از مسلمانها در قرآن و در حديث، سبب به وجود آمدن جريان‌هايی خاص شد.

قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند دارای تناقض و تضادی آشکار است. چرا که شیعه به یار و انصار و پیرو و نیز دوست‌دار یک شخص گویند، اما این‌که به قاتل و دشمنی که در صف و سپاه مقابل قرار گیرد نیز شیعه بگویند، کلامی واضح البطلان است.

به نظر می‌رسد تکيه به رای بزرگانی مانند امام خمينی(رحمة الله عليه) و مقام معظم رهبری و ديگر عرفای معاصر بر شيعه و عارف بودن جناب حافظ، رأی و نظری محکم است و نمی‌شود به سادگی از کنار آن گذشت. حتی در افرادی که چنين روشی را نمی‌پسندند، رأی اين بزرگان می‌بايست ايشان را محتاط کند، که به راحتی نظر به سنی بودن و يا صوفی و درويش بودن جناب حافظ ندهند.

در شبهه‌ی ابن تیمیه آمده که نذر برای قبر و یا برای مجاورین قبر، شرعا جایز نیست و چنین نذری معصیت است؛ در پاسخ می‌گوییم مگر شیعیان نذر را برای قبر یا مجاورین و یا هر کس دیگری انجام می‌دهند؟ آری، ما هم می‌گوییم نذر برای غیر خدا باطل و حرام است. اساسا نزد علمای شیعه نذری که برای غیر خداوند صورت گیرد، هیچ‌گونه ارزشی نداشته و ادای چنین نذری...

خداوند گنهکاران را به سوی حق دعوت می‌کند و نوید زندگی خوب، سوای اعمال گذشته‌ای که داشتند، به آن‌ها می‌دهد؛ نمونه تاریخی آن، اسلام آوردن «وحشی»، قاتل حمزه سیدالشهداء، است که می‌ترسید توبه‌اش پذیرفته نشود، آیه‌ای نازل شد و در رحمت به روی او گشوده شد، ولی برخی علمای اهل سنت، نسبت به شیعه، چنین روشی ندارند، و در مواردی که رفتار آنها را خلاف تشخیص می‌دهند، حکم به عدم قبول توبه و قتل را صادر می‌کنند.

در زمان حضور پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به پیروان امام علی (علیه‌السلام) شیعه می‌گفتند و بسیاری از صحابه آن حضرت را شایسته‌ترین فرد برای خلافت بعد از نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانستند، ازجمله سلمان، ابوذر و مقداد.