زمان و مكان، دو عنصر تعيين كننده در اجتهادند. مسئله اى كه در قديم داراى حكمى بود، به ظاهر، همان مسئله در روابط حاكم بر سياست و اجتماع و اقتصاد يك نظام ممكن است حكم جديدى پيدا كند؛ موضوع اول كه از نظر ظاهر با قديم فرقى نكرده است، واقعاً موضوع جديدى شده است كه قهراً حكم جديدى می‌طلبد. مجتهد بايد به مسائل زمان خود احاطه داشته باشد.

قمه زنی از پديده هاى نوظهور است که ربطى به مكتب اهل بيت (ع) ندارد و پيشوايان شيعه از آنها بيزارند و دستهاى استعمار است كه براى سد كردن راه پيشرفت مسلمانان و تفرقه ميان امت اسلامى، اين خرافه‌ها را ساخته و به آنها دامن مى‌زنند.

قمه زنی علاوه بر اینکه از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی شود و سابقه ای در عصر ائمه (ع) و زمان های بعد از آن ندارد و تأییدی هم به شکل خاص یا عام از معصوم (ع) در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر، موجب وهن و بدنام شدن مذهب می‌شود.

برخی از افراد برای اثبات جواز قمه زنی می گویند: اینکه دشمنان مذهب اینگونه افعال را نمی پسندند، دلیل نمی‌شود که قمه زنی را کنار بگذاریم؛ چون خیلی از احکام واجب وجود دارد که دشمنان دین، آنها را هم نمی‌پسندند، پس با این استدلال باید کنار گذاشته شوند. در پاسخ باید گفت بین احکام مسلم شرعی با کاری که مشروعیت آن ثابت نشده (قمه زنی و لطم در عزاداری) تفاوت بسیاری است و مقایسه این دو درست نیست.

جریان تشیع لندنی که سابقه‌ای نسبتاً طولانی در توهین به علما و مراجع تقلید شیعه دارد و آشکارا با وحدت امت اسلامی مخالفت می‌کند، به خیال خام خویش، به دنبال نمایش مبانی حقیقی اسلام است؛ غافل از اینکه اینگونه حرکات، ثمری جز تقویت پروژه اختلاف‌افکنی دشمنان حقیقی اسلام و شعله‌ور ساختن آتش تفرقه و نفاق، در جامعه اسلامی به دنبال نخواهد داشت.

در شرایط کنونی که دشمنان اسلام سعی در منزوی کردن مسلمانان دارند و با حیله هایی می خواهند اسلام را خرافی و بی منطق معرفی کنند، انجام اینگونه اعمال (قمه زنی) که در متن دین وجود ندارد و موجبات وهن و تخریب دین و مذهب و عزاداری را فراهم می‌کند، به نظر خلاف عقل است و بایستی به جای آن، سراغ مراسمی رفت که عظمت اهداف نهضت حسینی را آشکار سازد.