عکس
ابن‌منظور، می‌گوید: «اگرچه هجر به دو معنای -سخن زشت گفتن و ترک کردن- آمده است، اما اهل سنت گفته‌اند، هنگامی‌که -هجر- به بیمار نسبت داده شود، به معنای هذیان‌گویی است.» و در ادامه مطلبش می‌نویسد: «هجر به معنای هذیان و سخنان زشت و بی‌معنا در خواب و یا مریضی است.»
ابن تیمیه به فضیلت حسنین اعتراف کرده و می‌گوید: «حسن و حسین از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین اعضای خاندان پیامبرند، همان‌گونه که در روایت صحیح السند آمده که پیامبر عبای خود را روی اینان (یعنی علی، فاطمه، حسن، حسین) کشید و بعد فرمود خدایا!
عینی، شارح بخاری نیز ذیل عبارت مورد بحث، از سخن عمر بن خطاب (توهین او به پیامبر در کنار بستر پیامبر) چنین استفاده‌ای نکرده، فلذا می‌گوید: «عباراتی که در حضور پیامبر گفته شد، بی‌ادبی و سخنان ناپسندی بود که از آن‌ها سر زده، این جسارت و فحشی بود که از سوی گوینده‌اش، به‌کار برده شد.»
«نزد ابوسعید خدری رفته، سلام کردیم و نشستیم؛ او از پشت خوابیده و پای راست خود را به روی پای چپ انداخته بود؛ قتاده بن نعمان دستش را به روی پای ابوسعید گذارد؛ وی ناله شدیدی کرد و گفت: دردم گرفت.
«پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: دین من بر صراط مستقیم خواهد بود تا زمانی که شخصی از بنی‌امیه که به او یزید گویند در پیکره اسلام رخنه ایجاد کند.»
«قال رسول الله لا یزال هذا أمر أمتی قائما... .»
(مجمع الزوائد و منبع الفوائد، هیثمی، دار الکتاب العربی، قاهرة، ج 5، ص 241)
حبشی بن جناده می‌گوید: در غدیر خم از رسول خدا شنیدم که می‌فرمود: «هر که من مولای اویم، زین پس علی (علیه السّلام) مولای اوست؛ خدایا دوست بدار هر که او را دوست بدارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد و یاری کن هر که او را یاری کند.»
«و عن حبشی بن جناده قال سمعت رسول الله ...»
ابن حجر عسقلانی در مورد ابن تیمیه می‌گوید: «ابن تیمیه درباره‌ی علی (علیه‌السلام) گفته علی در 17 مورد دچار خطا و اشتباه شده و با نص قرآن مخالفت کرده است.»
«و قال فی حقّ علیّ أخطاء فی سبعه عشر شیئاً ثمّ خالف فیها نص الکتاب.»
الدرر الکامنه، ابن حجر عسقلانی، ج1 ص154.
در روایتی آمده است: «وقتی فاطمه بنت اسد درگذشت، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از شنیدن خبر فوتش، بر بالینش نشست و فرمود: ای مادرم! خدا تو را رحمت کند و سپس از اسامه و ابو ایوب و عمر و غلام سیاهی خواست که قبری آماده کنند.
در منابع اهل سنت با سند صحیح روایت شده: «ابورجاء عطاردی روایت کرده: به علی (علیه السّلام) و هیچ‌یک از اهل بیت (علیهم السّلام) دشنام ندهید، چرا که ما همسایه‌ای از قبیله‌ی «بلهجیم» داشتیم که روزی گفت: آیا این شخص فاسق یعنی ـ نعوذ بالله ـ حسین بن علی (علیه السّلام) را نمی‌بینید، که چگونه خداوند او ر
شخصی روی قبر حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) ـ العیاذ بالله ـ «عمل زشتی» انجام داد؛ در همان دم او و خانواده‌اش دیوانه شده و به بیماری جذام، برص و فقر گرفتار شدند.
«و عن الاعمش قال خری رجل علی قبر الحسین...»
زید بن‌وهب می‌گوید: اطراف حذیفه جمع شده بودیم. حذیفه از ما پرسید: اگر اصحاب و یاران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دو گروه شده و با هم به نبرد پردازند، چگونه عمل خواهید کرد؟ بعضی از اصحاب حذیفه گفتند: ای اباعبدالله! اگر چنین اتفاقی افتاد، تکلیف چیست؟
امام صادق (علیه السلام) فرمود : هر کس بگوید ما پیامبریم لعنت خدا بر او باد و هر کس در این مسأله تردید کند لعنت خدا بر او باد .
احمـد بصـری : ائمـه بـه مقـام نبوت رسیدند و نبی هستنـد.
آیا کسی که مورد لعنت امام صادق (علیه السلام) قرار گرفته باشد عاقبت به خیر می شود؟
احمد بصری: نبوت بعد از پیامبر ختـم نشده و درب نبوت بعد از پیامبـر برای همه باز است .
احمد بصری: نبوت بعد از پیامبر ختم شد و دیگـر نبوتی نیست .
آیا دلیل تناقض‌گویی احمد بصری را می‌دانید؟
به اعتـراف عبـدالبهاء، پیامبرخوانده‌ی بهائیت خـود را خـدای خـدایان معرفی کرده اسـت: «کلُّ الاُلوه مِن رَشح أمری تألَّهت/ و کلُّ الرُّبوب مِن طَفَح حُکمی تربت؛ همـــه خــدایـان از رشحـات (و آثـار) فـرمـانـم بـه خـدایــی رسیدند و همه پـروردگــاران از لبـــریــزی حکـــم من پروردگار گشتند».