معمولا سرسلسله و پیشوای هر نهضت و جریانی را فردی متفکر و باسواد برعهده دارد. شخصی که دارای ایئدولوژی مشخص و معینی باشد، اما در مورد پیشوای وهابیت این چنین نیست، بلکه محمد بن عبدالوهاب نه علم کافی دارد و نه تفکری که بتواند نهضت را اداره کند و به همین جهت است که وهابیت از عقاید ابن تیمیه و ابن قیم جوزیه استفاده می‌کنند.

رفتار‌های ناشیانه جزء لاینفک گروه‌های جهادی است. این جریانات همه هویت اطلاعاتی و امنیتی خود با را بی‌تجربگی افشا می‎کنند. در این حال راهی برای پیروان این عقیده باقی نمی‎ماند مگر با اذعان و اعتراف به منهج اشتباه خود نوعی کسب مقبولیت کنند. ایمن الظواهری با اعتراف به این نپختگی عملیاتی، به نوعی عملکرد جریان جهادی را توجیه می‌کند.

عملکرد جریانات سلفی هرگز با عقل و اعتقاد عقلی تناسب معنایی نداشته است. رفتار این گروه‌ها که بر اساس دیدگاه متعصبانه و متحجرانه بوده است، هرگز بر اساس منطق و عقل نبوده است. یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های رفتار این گروه‌ها رفتارهای ناشی از احساساتِ بی‎منطق و بدون توجیه عقلانی است. دانستن این نکته در تحلیل این جریانات مهم است.

سلفی‌گری یک مذهب تکفیری است که دارای انشعابات مختلفی است. این مذهب آن قدر خشن و بی‌رحم است که حتی یکدیگر را نیز تکفیر می‌کنند. از انشعابات سلفیه به وهابیت، صحویه، سروریه و ... می‌توان اشاره کرد، که اگر چه از نظر پیروی از سلف و محمد بن عبدالوهاب با یکدیگر موافق هستند، اما به خاطر برخی از اختلافات یکدیگر را تکفیر می‌کنند.

از نظر تاریخی هر چند برخی از رگه‌های اندیشه‌ی سلفی‌گری در قرن چهارم هجری شکل گرفت، اما به دلیل تعارض با اندیشه‌ی مسلمانان در مدت کوتاهی خاموش شد. جریان سلفی‌گری در قرن هفتم نیز تلاش‌هایی برای احیاء تفکر سلفی‌گری انجام داد، اما به نتیجه‌ای نرسید، تا اینکه این جریان در قرن دوازدهم با کمک انگلستان رشد کرد.

نامه پادشاهان عربی در حمایت از اسرائیل خطاب به معترضین فلسطینی: به فرزندان عرب ما در فلسطین! اوضاع جاری فلسطین، ما را به‌شدت ناراحت کرده و اکنون ما پادشاهان عرب، شما را برای جلوگیری از خونریزی بیشتر به آرامش دعوت می‌کنیم و به حسن نیت دولت دوست خود بریتانیا، و به قولی که در خصوص اجرای عدالت در فلسطین داده اعتماد و اطمینان داریم.