حزب التحریر تبیین کننده مبانی اندیشه جریان النصره است. رد و انکار تمامی شکل‌های سیاسی و گناه کار بودن تمامی افراد شاغل در تمامی اشکال حکومتی بدون در نظر گرفتن عقلانیت و مصلحت یکی از این اندیشه‌ها است.(نواف القدیمی، محاورات، الاسلامیون واسئله النهضة المعاقة، ص 200)
حزب التحریر نمونه برخورد ابزاری با اسلام است. اندک تاملی در برنامه‌های حزب به ما نشان می‌دهد که حزب برای رسیدن به مقاصد از عناصر اسلام سنتی و غیر سلفی در بسیج سیاسی استفاده بسیار کرده است. اما در جریان مبارزات سیاسی عملکرد سنتی را که با طمأنینه و آرامش همراه است را کنار گذاشته و اقداماتی تند و به دور از عقلانیت انجام داده است.(جان ال. اسپوزیتو، دایرة‌المعارف جهان نوین اسلام، ج2، 395)
این تحولات رفتاری و استفاده ابزاری از دین، فقط نشان عدم اعتقاد خالص و نوعی ریاکاری است.

پی‌نوشت:

ر. ج: به نواف القدیمی، محاورات الاسلامیون واسئله النهضة المعاقة، ص 200، بی‌تا، بی‌نا.
جان ال. اسپوزیتو، دایرة‌المعارف جهان نوین اسلام، ج2، 395، بيروت، دار الشروق، 1403ق