رهبران حرکات جهادی فقط به جهاد می‌اندیشند، بدون این‌که جایی برای جهاد وجود داشته باشد. مهدی فرمانیان به درستی به نکته‌ای در این زمینه اشاره فرموده‌اند. ایشان می‌نویسند: «از دل تفکرات دعوت‌گرانی هم‌چون اخوان‌المسلمین، افرادی ظهور کردند که جهاد را بر هر چیز مقدم داشتند و تفنگ‌به‌دوشانی شدند که در عالم می‌گردند تا مکانی برای جهاد بیابند. مهم آن نیست که این جهاد مطامع چه کسی را تقویت و اعتبار چه کسی را کم می‌کند، مهم آن است که جهاد کنند؛ اما برای چه و برای چه؟ این مسئله برای آن‌ها مهم نیست.» ( تاریخ تفکر سلفی‌گری، مهدی فرمانیان، ص49)
ایشان به‌درستی به نکته‌ای اشاره کرده است که تغییر راهبردی بدون هیچ منطقی است و فقط مبارزه رخ می‌دهد،  این منطق در حوادث تروریستی تهران به وضوح دیده می‌شود

پی‌نوشت:

مهدی فرمانیان، پایان نامه دکتری، مبانی سلفیه، دانشگاه تربیت مدرس، 1389.