حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه: همین که صاحب فرزندی شایسته شُدید، مهر زنتان را از دل بیرون کنید! تا مبادا در دام فریب و دسیسه‌های زن گرفتار شوید، چه اینکه بهترین نوع محبت و پیوند، پیوند و محبتی است که از طریق خونی و نَسَبی بین دو نفر برقرار است. (نه پیوندی که از طریق ازدواج پدید بیاید).

محبت ورزی به خداوند نشانه هایی دارد؛ یکی از مهم ترین نشانه های آن که در منابع اهل سنت و شیعه مورد تاکید قرار گرفته است محبت ورزیدن به اولیای الهی و امامان معصوم(ع) است.

با توجه به انواع متعدد عشق، مشخص می‌شود که اولا مراد و منظور اشو از عشق، داخل در هیچ‌کدام از اقسام مذکور نیست و حتی آن‌را در چارچوب عشق طبیعی حیوانی نیز نمی‌توان قرار داد؛ چراکه اهداف این‌دو کاملا متمایز و متفاوتند. ثانیا عشق با تمامی انواعش، چنین جایگاهی را ندارد که بتواند هدف غایی انسان بوده یا قطبی جایگزین در برابر خداوند متعال باشد.

پیامبر اکرم (ص) فرمود: قسم به کسی که جانم به دست اوست، ایمان ندارد به من، مگر این که مرا، از فرزند و پدر و مادرش بیشتر دوست داشته باشد» خلیفه‌ی دوم گفت: یا رسول الله (ص) من تو را به جز خودم، از هر چیزی بیشتر دوست دارم. پیامبر (ص) فرمود: بلکه باید من را از خودت نیز بیشتر دوست داشته باشی تا مومن به حساب آیی!

جسارت کردن به ادیان و خصوصاً پیامبران الهی در همه حال محکوم و مذموم است، و ظاهراً طی چند دهه اخیر با وجود پیشرفت‌های دینی و واکاوی در آن در سرتاسر جهان به اصطلاح متمدن، باز شاهد جسارت و هتاکی برخی افراد مغرض و جاهل هستیم، که عمداً باعث خشم تمامی انسان‌های دیندار نسبت به پیامبران الهی می‌شوند، خصوصاً پیامبری که رحمة للعالمین است...

ملا صدرا می‌نویسد: «وجود نبی و امام تنها به جهت این نیست که مردم در اصلاح دین و دنیاشان به آنها نیازمندند؛ اگرچه این جایگاه و اصلاح دین و دنیای مردم نیز ضرورتاً بر وجود پیامبر و امام مترتب می‌شود. بلکه پیامبر و امام کسانی هستند، که زمین و آسمان با وجود آنها قوام یافته و ساکنان زمین به خاطر وجود آنان به حیات طبیعی خویش ادامه می‌دهند؛ چرا که وجود پیامبر و امام...