حدیث افتراق در مقام خبر از وقوع اختلاف و پراکندگی در جهان اسلام است که از سوی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است. این حدیث متواتر بوده و اشکال در آن ناشی از برداشت اشتباه از آن است. سرآغاز اختلاف مذکور در روایت را باید از زمان خود صحابه دانست که شامل منافقین و مومنین می‌شوند.

اهل سنت افراطی بر این باورند که توسل و ... بدعت و شرک است و شیعیان را به خاطر اینگونه اعمال مشرک و بدعت‌گذار در دین می‌دانند.اما شیعیان معنایی غیر از برداشت اهل سنت افراطی را به آن دارند چرا که معتقدند که با توسل به پیامبر و انسان‌های صالح می‌توان ایشان را واسطه بین خود و خدا قرار داده و خداوند به احترام آنها حاجاتشان را برآورده می‌کند، خصوصاً اگر این توسل نسبت به اشرف مخلوقات، پیامبر اسلام باشد.

مسلمین غیر مغرض بر این باورند که آیات فراوانی در قرآن کریم در منقبت حضرت علی نازل شده است. از آن‌جایی که این امر یک فضیلت محسوب می‌شود، اهل سقیفه بیکار ننشسته و گفتند برخی از آیات در شأن خلفا نازل شده است. مثل آیه 33 سوره زمر است که بیان می‌کنند در فضیلت خلیفه اول نازل شده است. هرچند که اهل سنت بر این نظر اتفاق ندارند.

احادیث مهدویت از مسلّمات شیعه و سنّی بوده و هر دو مذهب، روایات آن را صحیح، متواتر و غیر قابل انکار دانسته‌اند تا جایی که برخی علما منکر آن را خارج از دین و کافر دانسته‌اند. با این وجود برخی با این دستاویز که بخاری و مسلم در دو کتاب خود «صحیحین» آن را روایت نکرده‌اند، تلاش در انکار این روایات کرده‌اند.

روایاتی که در فضائل شیعه و محبین اهل بیت وارد شده حاکی از این است که شیعیان جزء کسانی هستند که با پیروی از اهل بیت پیامبر جایگاه خود را هم دنیا و هم در آخرت تثبیت کرده و جزء رستگاران امت پیامبرند. کسانیکه در راه حبّ اهل بیت دچار صدمات زیادی شدند اما از اعتقادات خود دست نکشیدند.

جنگ‌های سه گانه در زمان خلافت ظاهری حضرت علی روشی بود برای ناکارآمد جلوه دادن حکومت آن حضرت، ولی غافل از آنکه آنچه که ضربه خواهد خورد، دین اسلام است. این جنگ‌ها به اعتراف بزرگان صحابه جنگ‌های باطل بود که در آن خونهای بسیاری از مسلمین ریخته شد. بدتر از این جنگها توجیهاتی است که برخی برای دفاع از عاملین این شورش‌ها انجام می‌دهند.