"سماع" در لغت به معنای شنیدن و در اصطلاح تصوف به حضور در مراسم آواز و ذکر خوانی همراه با رقص و تواجد است. به حکم شریعت حضور در مراسم رقص و آواز حرام بوده و فرقی نیست که مجلس غنا همراه با عبارات و اذکار عرفانی باشد یا لهو و لعب. صوفیه را این باور است که برای خواص از صوفیه به شرط زهد پیشگیشان، حضور در مجلس رقص جایز بلکه مستحب است!

صوفیه برای رسیدن به خلسه با الگوبرداری از شمنیست ها که همان ساحران و کاهنان هستند، شباهت‌های زیادی به آنها در راه رسیدن به وجد و خلسه پیدا کرده‌اند. ازجمله این شباهت‌ها می‌توان به توصیف‌ناپذیر بودن تجارب و مشاهدات در هنگام خلسه، گفتن سخنان کفر آلود در هنگام وجد و خلسه، رسیدن به خلسه به‌وسیله رقص و سازوآواز و استعمال مواد مخدر و مشربات مسکر اشاره کرد.

شیطان در بین برخی از بزرگان صوفیه از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده است و کسانی همچون حلاج و غزالی از سینه‌چاکان شیطان به شمار می‌آیند و او را سید الموحدین معرفی کرده‌اند، ولی عین القضات همدانی بیشتر از همه صوفیان، سنگ شیطان را به سینه زده است و او را معلم فرشتگان دانسته و کسی از اسرار او آگاه نشد.

تصوف مانند سایر فرقه‌هایی که با تشکیلاتی انحرافی هدایت می‌شوند، دارای بدعت‌هایی هستند که خارج از چهارچوب قوانین و مقررات ادیان الهی تعریف شده‌اند. غسل اسلام که از قرن هشتم در تصوف ایجاد شده، یکی از این نوآوری‌هایی است که برای تشرف به درویشی نیاز به انجام آن می‌باشد!

فرقه‌ها برای بقاء و حیات کمی و کیفی خود مرتبا در حال جذب مرید هستند و در این راه از روش‌های مختلفی استفاده می‌کنند. یکی از روش‌هایی که صوفیه برای جذب افراد استفاده می‌کند آن است که خود را فرقه ناجیه معرفی کرده و مدعی هستند که تنها راهی که بواسطه آن به کنه اسلام ناب می‌توان دست یافت، سیر و سلوک صوفیانه است و حال‌آنکه واقعیت برخلاف ادعای صوفیه است.

فلسفه مبعوث شدن پیامبران رشد عقول بشیری برای پذیرش دین حق بود. همه پیامبران تلاش خود را کردند تا دین کامل به بشر عرضه گردد و بدین طریق مردم را به مقام قرب الهی برسانند. برخلاف آموزه‌های انبیاء، فرقه‌های منحرفی پدید آمد که خود را برحق دانسته و مردم را به خود دعوت می‌کردند. صوفیه جزو گروه‌های منحرف جریان اسلام است که ادعای ناجی بودن را به دروغ به یدک می‌کشد.