پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همه پیامبران الهی (ع) مبعوث شدند تا عقول بشر را پرورش داده و آن را برای پذیرفتن دین کامل آماده کرده تا بدین‌وسیله مردم بتوانند به مقام قرب الهی نائل آیند. اما برخلاف اهداف انبیاء الهی (ع) گروه‌هایی منحرف با انگیزه‌های غیرالهی بوجود آمدند و برخلاف آموزه‌های رسولان الهی به دعوت مردم پرداختند. حضرت محمد (ص) به‌عنوان آخرین پیامبر الهی جانشینانی معصوم برای خود برگزید تا ضمن راهنمایی عموم مسلمانان به دین اسلام، از بوجود آمدن انحرافات احتمالی جلوگیری به عمل آورند.

یکی از جریانهای منحرف دین اسلام، موضوع تصوف و صوفی‌گری است. کار صوفیه در میان شیعیان به جایی رسیده است که خود را مصداق فرقه ناجیه معرفی می‌کنند و حال آنکه پیامبر اسلام (ص) راه امامان معصوم (ع) و پیروان ایشان را بعنوان تنها مصداق فرقه نجات یافته معرفی می‌کند. ازاین‌رو می‌فرمایند: «النُّجُومُ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ بَيْتِی أَمَانٌ لِأُمَّتِی [علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج‏27، ص 309] ستارگان مايه امنيت و آسايش اهالی آسمان هستند و اهل بيت من نيز مايه امنيت و نجات اهل زمينند.» و نیز می‌فرمایند: «شِيعَةُ عَلِيٍّ هُمُ الْفَائِزُونَ يَوْمَ الْقِيَامَة [امالی الصدوق، ص 361] فقط شیعیان علی (ع) در روز قیامت اهل رستگاری خواهد بود.» با این حال، صوفیانی که از میان اهل سنت برخاسته‌اند، آیا می‌توانند مصداق فرقه ناجیه باشند تا بتوان نام فرقه ناجیه بر آنان گذاشت؟