پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرق انحرافی از روش‌های گوناگونی برای جذب افراد کم‌اطلاع جامعه بهره می‌برند. یکی از روش‌های جذب، توجه به ادبیات است. مثلاً ایشان برای تبلیغ فرقه‌ی خود حروف نام فرقه را بر مبنای ذوق شخصی، بر مطلب عرفانی خاصی تطبیق می‌دهد تا اسم فرقه‌ی خود را مقدس جلوه دهند. یکی از کتاب‌های متقدم صوفیان در این زمینه می‌نویسد: «کلمه‌ی اویسی مرکب از چهار حرف است و هر یک از این چهار حرف منتخب از کلمه‌ای است، همزه‌ی اویسی منتخب از کلمه‌ی الله است، واو این کلمه منتخب از ولایت است، یای این کلمه منتخب از یگانه است، حرف سین منتخب از کلمه‌ی سلطان است و یای دوم، یای نسبت است تا معلوم شود که این طایفه نسبت به کجا دارند.»[دکتر محمد منیر عالم، تذکره بغراخانی، صص 5-6] نمونه‌ی دیگر، روایتی است که به مولی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نسبت می‌دهند، که فرمود: «التصوف اربعة احرف؛ التاء، تعب و تباب و تبار؛ الصاد، صنم و صدع (شکافتن چیزی) و صعب؛ و حرف واو، ویل و وزر و وهن؛ و الفاء، فتنه و فساد و فسق.»[صافی گلپایگانی، معارف دین، ص 363] باید توجه داشت که این روش هیچ وقت دلیل بر حقانیت صوفیه نمی‌شود. باید توجه داشت که برای شناخت حقانیت یک گروه، رجوع به آثارشان و عملکردشان و اعتقادشان خیلی اهمیت دارد. والا در مقابل این کلمه‌ سازی‌ها می‌شود کلمه ساخت و نوشت: «الف آن از آوارگی، واو آن اشاره به ولنگاری و اباحه گری صوفیان در امور شرعی و اعتقادی، یاء آن حکایت از یاوه‌گویی در مورد ادعاهای آنها، سین آن از سالوسی و ظاهرنمایی در اجتماع و یاء آخر که یاء نسبت است و اهالی فرقه را به این معانی عودت می‌دهد»! پس واژه سازی دلیل بر حقانیت فرقه‌ها نیست.