آنچه از مفاد روایات و تواریخ بدست آمده این است که برای ولی‌عصر، دو غیبت بوده است. غیبت صغری که از ولادت آن حضرت بوده که از سال 255 یا 256 از هجرت رسول اکرم است و آخر آن سال 329 از هجرت است که تقریباً مدت آن 74 سال می‌شود و درب نیابت و وکالت خاصه مسدود گردید. و آن دیگری غیبت کبری است که از سال 329 شروع شد و هنوز هم ادامه دارد.

بیشتر از دوازده قرن است که بشریت از عنایت های ظاهری آخرین پیشوای آسمانی خود محروم است. هم ‌زمان با تبيين غیبت حضرت صاحب‌الامر در بیانات امامان قبل از زمان غیبت، برخی این پرسش را بیان کردند که امام غایب چه اثر و فایده‌ای برای مردم دارد. لذا در همان زمان نیز ائمه (علیه ‌السلام) تلاش کردند تا به این سؤال مهم پاسخ دهند.

«من منتظرم» یک عبارت است که با توجه به نداهای فطری انسان که همیشه به عنوان یک ضمیر ناخودآگاه، از درون، انسان را به سوی یک سری حقایق می‌کشاند، تقریبا برای همه انسان‌ها در طول زمان آشنا بوده و می‌توان ادعا نمود که واژه انتظار برای هیچ‌کدام از افراد بشر نامأنوس نبوده و بلکه انتظار برای خوشبختی و سعادتمایه آرامش و تسکین است.

ایده ظهور منجی بزرگ که با خروج خود، عدل و قسط، گشایش و آسایش را در مقطع پایانی تاریخ حیات انسان، به ارمغان خواهد آورد و به ستم و تجاوز ظالمان در پهنه‌ی کره‌ی خاکی پایان خواهد بخشید و دولت کریمه‌ی عدل پرور و دادگستری را بنیان خواهد نهاد، عقیده‌ای است که پیروان سه‌گانه‌ی ابراهیمی و بخش چشم‌گیری از سایر ملل بدان ایمان...

نویسنده صوفي در مقاله خود ضمن انتساب عقب‌افتادگی جامعه و جمود فکری آن در بحث‌های کلامی به فقها، با توسعه در واژه «اهل‌بیت» به دنبال انتقال معنا و مصداق مفهوم «اهل‌البیت» ذکر شده در لسان روایات معصومین (علیهم‌السلام) و آیات قرآن، از مفهوم اصطلاحی و خاص آن به مفهوم عام آن می‌باشد تا به‌منظور خود که مساوی قرار دادن قطب با مفهوم «اهل‌بیت» و معرفی قطب به‌عنوان مصداق ایشان در عصر حاضر برسد.

بهائیان برای اثبات قائمیت مبشر خود، علی‌محمد شیرازی، معروف به باب، به چند روایت استدلال کرده‌اند که مضمون آن‌ها این است: ظهور امام زمان دوازدهم همراه با دین و کتاب جدید است. جواب: 1. هنگام ظهور مردم به قدری از اسلام فاصله می‌گیرند، گویا امام دوازدهم دینی جدید آورده 2. منظور از تجدید دین، احیای دین جدش پیامبر خاتم است.