پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ براساس آن‌چه از روایات گوناگون نقل شده، حضرت مهدی (علیه السلام) تنها ظاهر می‌شود و تنها به خانه خدا می‌آید و تنها وارد کعبه می‌گردد و آن روز را به‌تنهایی، به شب می‌رساند و چون شب شود و مردم همه در خواب رفتند، ملائکه عرش الهی از جبرئیل و میکائیل و فرشتگان دیگر، از آسمان فرود می‌آیند و در کنار حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) قرار می‌گیرند و گوش به فرمان او و دستوراتش می‌باشند و حضرت هم با مشاهده این وضع، دستی بر صورت خود می‌کشد و می‌گوید: ستایش خداوندی را رواست که وعده خویش را استوار فرمود و زمین را در قبضه ما گذاشت، در هر کجای بهشت که بخواهیم منزل می‌گیریم و چه‌قدر خوب است جزای عمل کنندگان در بین رکن و مقام؛ و بعد در این مکان می‌ایستد و با صدای بلند، یاران خود را صدا می‌زند و می‌گوید ای جماعت نقبایی که خداوند شما را پیش از ظهور من برای من، ذخیره نموده ... به‌طوری‌که صدای او را در شرق و غرب عالم می‌رسد و اصحاب او دعوتش را لبیک می‌گویند، در حالی‌که برخی مشغول عبادت و برخی هم استراحت می‌کنند و 313 نفرند، به تعداد اصحاب پیامبر در جنگ بدر و در مدت زمان اندکی، همه در میان رکن و مقام حاضر می‌شوند، تا دستورات حضرتش را بشنوند، وقتی جمع شدند، حضرت مهدی (علیه السلام) برای آنان خطبه می‌خواند، فریقین از هفت طریق نقل کرده‌اند، که امام با شرایط و عوامل مخصوصی مجهز ظهور خواهد فرمود.
در کتاب «ملاحم و فتن» نعیم بن حمّاد به اسناد خود از جابر از امام باقر (علیه السلام) روایت می‌کند که فرمود: «حضرت مهدی در مکه وقت عشاء ظاهر می‌شود و با او پرچم مخصوص پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است، پیراهن رسول خدا را در بدن دارد و شمشیر او را در دست دارد، علامات صورت و سیرت پیامبر اکرم در او نمایان است، چون نماز عشاء خواند، با صدای بلند ندا می‌کند: ای معاشر الناس، شما را متذکر می‌سازم و خدا را شاهد این تذکر می‌گیرم، بعث انبیاء و نزول کتب آسمانی برای این بود که به خدا شرک نورزید، بر اطاعت خدا و رسولش محافظت نمائید، زندگی شما به بقاء قرآن است و نابودی شما به فراموشی قرآن است، امروز مرا بر هدایت بشر یاری کنید و برای اقامه تقوی حمایت نمائید، دنیای پست فانی است با آن وداع کنید، من شما را دعوت به خدا و رسولش می‌کنم.»[1]
امام زمان عمل می‌کند به کتاب خدا و کشتن باطل و زنده نمودن و نگاه داشتن سنت پیامبر خاتم، او با 313 نفر رجال عالی‌قدر که به تعداد اصحاب بدر هستند، خواهند بود و ظاهر می‌شوند، آنان بدون وعده و هماهنگی در یک زمان و به مانند برگ درختان از اطراف به مکه می‌شتابند و در یک ساعت واحد به حضور امام زمان می‌رسند.[2]
اصحاب او شب‌ها به حال انزوا و رهبانیت به‌عبادت می‌پردازند و روزها مانند شیر خشم‌ناک ابراز شجاعت می‌کنند، تا یک‌جا به حضور حضرت مهدی (علیه السلام) رسیده بیعت می‌نماید، در این موقع خداوند زمین حجاز را برای او می‌گشاید و فاتح می‌گردد و آن‌چه از بنی‌هاشم در زندان هستند، بیرون خواهد آورد، پرچم‌های سیاه از کوفه برافراشته می‌شود تا به یاری و بیعت او بشتابند، آن‌گاه لشگر حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) برای قشون جهان‌گیری به اطراف عالم پراکنده می‌گردد و ریشه جور و ظلم را می‌کنند و عدل و داد را می‌گسترانند، قسطنطنیه به‌دست او فتح می‌شود، او آن‌چه می‌گوید خواهد نمود و آن‌چه می‌کند همان است که می‌گوید، میان گفتار و کردار آن حضرت (علیه السلام) فرقی نخواهد بود، او می‌داند، آن‌چه مشاهده می‌کند، و مشاهده می‌کند آن‌چه را که می‌داند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. ملاحم و فتن، سید بن طاووس، انتشارات امیر کبیر، تهران، ترجمه محمد جواد نجفی، باب 129 ص324.
[2]. عقد الدرر، مقدسی شافعی، مکتبه المنار، الزرقاء، اردن، طبع الثانیه، _1410ق)، باب 7 ص116.
[3]. فتوحات مکیه، ابن عربی، نشر مولی، چاپ اول، ترجمه خواجوی، (1381ش)، باب366، ص147.