سرکرده وهابیت محمد بن عبدالوهاب در کلامی غلو آمیز شرک مشرکان زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) را سبک‌تر از شرک (توسل، شفاعت و استغاثه) مسلمانان عصر حاضر می‌داند و عقل آن‌ها را نیز خردمندانه‌تر از عقل و درایت مسلمانان فعلی بر می‌شمرد.

نبیّ مکرم اسلام حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) دارای مقام و منزلتی است که با هیچ‌کدام از افراد بشر قابل مقایسه نیست؛ چرا که ایشان اشرف مخلوقات و گل سرسبد همه پیامبران الهی است. از این رو مقایسه هر شخص با پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) کاری خلاف شأن و منزلت ایشان و به نحوی پایین آوردن مقام بهترین مخلوق خداوند است.

در معنای لغوی و اصطلاحی وهابیت دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد: در لغت؛ وهاب، صیغه مبالغه است و به کسی اطلاق می‌شود که زیاد این عمل از او سر بزند. در اصطلاح؛ نام فرقه‌ای است که محمد بن عبدالوهاب آن را بنیان نهاد. وهابیان در فقه، پیرو مذهب حنبلی و در عقاید و برخی فروع، بر روش ابن‌تیمیّه‌اند و خود را «سلفیّه» می‌خوانند.

بنیان‌گذار وهابیت محمد بن عبدالوهاب، فتوا به جواز قتل هر کسی که عقیده اهل‌سنت و جماعت را دارد می‌دهد، ولی امروزه وهابیت، بنا به مصالحی آن را مطرح نمی‌کنند. او در نامه خود به ابن عیسی که بر او احتجاج نموده که فقهاء به چیزی بر خلاف فهم او معتقدند؛ فقه مصطلح را که تمام مذاهب اسلامی بدان معتقدند، شرک می‌داند.

شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که حاکی از دشمنی سرسختانه محمد بن عبدالوهاب با رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. از باب نمونه محمد بن عبدالوهاب درباره سفر برای زیارت می‌گوید: زیارت پیامبر مستحب است، ولی باید سفر برای زیارت مسجد و نمازگزاردن در آنجا انجام گیرد، نه به قصد زیارت باشد.

یکی از انحرافات بنیان‌گذار وهابیت محمد بن عبدالوهاب این است که وی امامیه را تکفیر کرده و می‌گوید: «و هر کس در کفر آنان شک کند، خودش کافر است.» وی می‌گوید: «هر کس یک فرد صحابی از صحابه پیامبر را دشنام دهد کافر است.» که در پاسخ باید گفت آیا سیره رسول خدا و تابعین و تابعین تابعین، این‌گونه بوده است؟