غلو در لغت به معنی زیاده روی و بزرگ است و در اصطلاح، جلوه دادن یکی از امور مرتبط با دین را شامل می‌شود که از جمله هجمه‌هایی که وهابیت نسبت به شیعیان دارند، ادعای بر این است که ایشان در مورد عقایدشان بزرگ‌ نمایی‌هایی را می‌کنند که مصداق غلو است! این در حالی است که هر کس نسبت به موضوعی (خواه درست و یا غلط) ایراد وارد می‌آورد، در ابتدا باید خود از آن مبرا باشد.
سرکرده وهابیت، محمد بن عبدالوهاب، در کلامی غلوآمیز، شرک مشرکان زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) را سبک‌تر از شرک (توسل، شفاعت و استغاثه) مسلمانان عصر حاضر می‌داند و عقل آن‌ها را نیز خردمندانه‌تر از عقل و درایت مسلمانان فعلی بر می‌شمرد و می‌گوید: «مشرکان زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) فقط در زمان خوشی و رفاه، ملائکه و بت‌ها را صدا می‌کردند و در حال گرفتاری متوجه خداوند یگانه شده و او را خالصانه می‌خواندند، ولی مسلمانان مشرک (مسلمانانی که به ملائکه، انبیاء و اولیاء متوسل شده و از آنان درخواست شفاعت می‌کنند) هم در حال خوشی غیر خدا را می‌خوانند و هم در حال گرفتاری.»[1]
ببینید او که معنای واقعی توسل، شفاعت و استغاثه را نفهمیده و با فهم ناقص از دین، این امور را شرک می‌داند، چگونه با پافشاری خود در مشرک خواندن این مسلمانان غلو می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. «أن الاولین لایشرکون و لا یدعون الملائکه و الاولیاء و الاوثان مع الله إلافی الرخاء و أما فی الشده فیخلصون لله الدعاء.» محمد بن عبدالوهاب، کشف الشبهات، دارالایمان، ص31. جهت مشاهده تصویر کلیک کنید.