خشونت از سنت‌های وهابیان و یکی از مهمترین عوامل پیشرفت آنان می‌باشد. محمد بن عبدالوهاب با پیروی از سلف خود با کشتار مسلمانان و غارت اموال آنان و تقسیم غنائم به دست آمده از سرزمین‌های اسلامی میان وهابی‌ها، توانست پیروانی برای خود جمع کرده و تفکرات ابن‌تیمیه را احیا کند و در ادامه، همین تفکر میان وهابی‌ها رواج پیدا کرد.

قرن سوم هجری را می‌توان دوره‌ای از تصوف دانست که به یک‌باره مردم، با سخنان، افکار و عقایدی از صوفیه همچون وحدت وجود، سقوط تکلیف، آتش زدن کعبه، بهشت و جهنم، آشنا شدند که تا آن روز ندیده و نشنیده بودند. این سخنان باعث شد موج انتقادات به سمت صوفیان برود. در این زمان، بزرگان صوفیه با حیله گری، صوفیان را متفاوت از مردم نشان داده و قائل به این شدند که صوفی که زندیق و کافر خطاب نشود، صوفی نیست.

وهابیان، مسلمانان جهان به خصوص شیعیان را به بهانه متوسل شدن به پیامبر الهی، ائمه و صالحان، به شرک متهم کرده و آنان را تکفیر نموده و خون و مال آنان را هدر می‌دانند. ابن‌تیمیه حرّانی رفتن به کنار قبور پیامبران و صالحان و مطرح کردن حاجات و خواسته‌ها و متوسل شدن به آنان و درخواست کمک و یاری از آنان را از مصادبق بارز شرک می‌داند.

یکی از بارزترین عملکردهای وهابیت، متهم کردن مسلمانان به کفر و شرک و تکفیر آنان است. از باب نمونه: ابن‌تیمیه حنبلی رسما اعلام کرد: هرکس کنار قبر پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) یا قبور افراد صالح رفته و حاجت خود را از آنان بخواهد، مشرک است. چنین شخصی را باید وادار به توبه کرد و اگر توبه نکرد، باید کشته شود.

با اینکه شیعیان به وحدانیت خداوند و رسالت پیامبر گرامی اسلام شهادت می‌دهند و مسلمان هستند اما وهابی‌ها صراحتا حکم به کفر شیعیان می دهند و ریختن خون شیعیان را حلال می‌دانند.

محمد بن عبدالوهاب همه فقهای اسلام را تکفیر کرده و می‌گوید: همانگونه که احبار و رهبانیان غیر خدا را می‌پرستیدند، فقها نیز همین‌گونه هستند و این فقه است که خداوند آن را شرک نامیده است و آن را ارباب غیر از خدا معرفی کرده است. همچنین وی همه متکلمین را نیز تکفیر کرده و بلکه ادعای اجماع در تکفیر متکلمین کرده است.