یکی از بارزترین عملکرد‌های وهابیت، تکفیر مسلمین است. متهم کردن مسلمانان به کفر و شرک، یکی از خطرناک‌ترین افکاری است که توسط ابن‌تیمیه حرانی حنبلی نظریه‌پرداز و بنیان‌گذار فکری وهابیت، مطرح شده و باعث متشنج شدن جوامع مسلمانان و جریحه‌دار شدن عقائد آنان شد. ابن‌تیمیه کسیکه کنار قبر پیامبر یا افراد صالح حاجت بخواهد، مشرک می‌داند.

سعود بن عبدالعزیز یکی از بدترین پادشاهان سعودی است. وی در نامه‌ای به سلیمان پاشا، چنین اظهار می‌کند: هر کسیکه مخلوقی را بخواند، یا به او پناه ببرد، مثل اینکه بگوید: ای آقای من، به فریادم برس! مرا یاری نما، چنین کسی به خاطر عبادت غیر خدا، مشرک است. اگر چه به زبان لا اله الا الله بگوید و اظهار مسلمانی کند.

تنها به صرف ادعای مسلمانی یا دینداری توسط شخص یا اشخاصی، نمی‌توان آنان را دیندار و مسلمان واقعی نامید، بلکه کسانی را می‌توان دیندار واقعی نامید که تایع دستورات خداوند متعال و رسول گرامیش در همه زمینه‌‌ها باشند و اگر نبودند مسلمانند ولی ایمان واقعی ندارند. یکی از دستورات مهر و محبت به دیگران و پرهیز از خشونت است.

تاریخ مغول و حمله چنگیز خان به عنوان تاریخی ننگین در زندگی بشریت و مایه خجالت نوع بشر است. رفتاری همه خون و همه غارت و از بین بردن اموال و هتک نوامیس باعث شد قطعه‌ای تاریک برای تاریخ انسان ساخته شود. وهابیت نیز در تاریخ خود نمونه‌های از این رفتا‌ها را بروز داده است که در حقیقت مایه شرمساری ابنا بشر است.

تخریب آثار تاریخی یکی از راه‌های از بین بردن هویت تاریخی یک اندیشه است. اندیشه دینی و اسلامی دارای تاریخی متقن و بسیار دقیق و حتی مستند است. بسیاری آثار منتسب به صدر اسلام در مکه و مدینه پا برجا بود تا این که وهابیت نادان و آل سعود مکار با هدف استیلا بر این منطقه و از بین بردن اسلام بنای بر تخریب آن گرفت.

وهابیون اگر چه قائل به اجتهادند، اما اجتهاد آنان نازل­ترین نوع اجتهاد است و نمی‌­توان اجتهاد آنان را همان اجتهاد اصطلاحی نزد اصولیون دانست، بلکه اجتهادی ظاهرگراست؛ چرا که آنان اجتهاد را امری بسیار ساده و سایر شرایطی را که علما برای اجتهاد ذکر کرده­‌اند، ضروری نمی­‌دانند. آنان میان منابع بیشتر با نصوص قرآن و سنّت سر و کار دارند.