محمد بن عبدالوهاب معتقد است، هر کشور و شهری که اطاعت و دعوت او را نپذیرد، در زمره بلاد مشرکین به‌حساب می‌آید.[الدرر السنیه، ج10، ص12،64،75] وی امامیه را نیز تکفیر کرده است و به صراحت می‌گوید: «ومن شك في كفرهم فهو كافر؛ و هر کس در کفر آنان شک کند خودش کافر است.»[الدرر السنیه؛ ج10، ص369]
محمد بن عبدالوهاب این مطلب را از مقدسی نقل کرده و آن را قبول نموده است. این در حالی است که ابن تیمیه فقط حکم به بدعت‌گذار بودن امامیه کرده است، اما امامیه را کافر ندانسته است، ولی محمد بن عبدالوهاب، پا را فراتر از ابن تیمیه نهاده و امامیه را کافر دانسته است، و نه‌تنها امامیه را، بلکه همه مسلمین را که مخالف با عقاید خودش بداند، کافر می‌پندارد. از دیدگاه محمد بن عبدالوهاب، معتزله، اشاعره، ماتریدیه کافر هستند و تکفیر اشاعره و ماتریدیه، یعنی تکفیر همه اهل سنت؛ زیرا قریب به اتفاق اهل سنت در اعتقاد، یا اشعری هستند و یا ماتریدی. محمد بن عبدالوهاب حتی علما و فقهای مذاهب اربعه را نیز تکفیر می‌کند.[مبانی اعتقادی وهابیت، ص69]

پی‌نوشت:

عبد الرحمن بن محمد بن قاسم،الدرر السنية في الأجوبة النجدية، چاپ ششم، 1417ق، ج10.
رضوانی، علی اصغر، مبانی اعتقادی وهابیت، انتشارات مسجد جمکران، قم1387ش، ص69