رونمایی از کتاب مبارزه با استبداد به سبک آیین بهایی در حالیست که فرقه بهائیت، هم از جهت تئوری و هم از جهت عملی با استبداد و مستبدین سازگاری داشته است. چگونه می توان نشر دانش را راهکار بهائیت برای مبارزه با استبداد برشمرد، در حالی که پیامبرخوانده بهائی، هر آنچه بهائیت را رد کند جهل خوانده و آزادی خواهی را مساوی با حیوانیت دانسته است.

به راستی چگونه پس از مرگ جناب بهاء و در فاصله‌ای کوتاه بین دو سخنرانی عبدالبهاء در سال‌های 1911 و 1912، تعالیم حسینعلی بهاء تغییر کرده‌اند؟! آیا اصول تقلیدی که عبدالبهاء بر خلاف احکام و باور پدرش، بیشتر آن‌ها را در سفرهای خود به آمریکا و اروپا مطرح نمود را می‌توان به پیامبرخوانده‌ی این فرقه منتسب دانست؟!

در سال جاری میلادی، تشکیلات بهائیت با انتشار پیامی از سال 2010 م خود، سکوت معنادار بهائیت در قبال حکم ازدواج با محارم را شکست و حکم به حرمت آن داد. اما به راستی چرا بهائیت حدود 160 سال در قبال وظیفه‌ی خود که بیان حکم این موضوع باشد سکوت کرده و در مواردی حکم به جواز آن داده و اکنون بخاطر فشار افکار عمومی آن را ممنوع اعلام کرده است؟!

یکی از احکام ساختگی دین‌سازان بهائیت که اغنام البهاء آرزوی اجرای آن را در جامعه‌ی بشری دارند، حکم تعبید و حبس و داغ نهادن بر پیشانی دزدها در این فرقه است. اما چگونه می‌توان ادعای رحمانی بودن و مخالفت بهائیت با خشونت را پذیرفت در حالی که پیامبرخوانده‌ی این فرقه، بدون فرق گذاشتن میان دزدها، چنین احکامی صادر کرده است!

از جمله احکام اُمّ الکتاب بهائیان یعنی کتاب اقدس، حکم به نتراشیدن موی سر و وجوب کوتاه کردن هفته‌ای ناخن‌ها می‌باشد. اما همان‌گونه که شاهدیم پیشوایان این فرقه به این احکام پایبند نبوده و گویا با بیان پیش پا افتاده ترین مسائل و با نگارش سیاه‌مشق‌های این چنینی، تنها دفترهای به اصطلاح وحیانی‌شان را پُر کنند.

رهبران بهائیت با دست گذاشتن روی نقاط ضعف جامعه تلاش دارند تا فرقه‌ی خود و تعالیم ساختگی و کپی‌برداری شده‌شان را حلّال المشاکلِ مشکلات عالم معرفی کنند، غافل از آن‌که به جز سخنرانی و بیانیه‌های زیبا، نه تنها راهکاری برای عملی شدن این تعالیم ارائه ننموده‌اند؛ بلکه حتی خود نیز در عمل، به این شعارها پایبند نبوده‌اند.