پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت و مبلّغی بهائی، پیرامون تناقض شعار وحدت عالم انسانی با دسته‌بندی نوع زنان در بهائیت، به گفت و گو نشستند.
پژوهشگر: چرا پیشوایان بهائیت بر خلاف شعار وحدت عالم انسانی خود، انسان‌ها را تقسیم‌بندی کرده‌اند؟!
مبلّغ بهائی: خیر، پیشوایان ما تمامی انسان‌ها را یکسان دانسته و بر این باور بودند که خداوند در هیچ فضل و رحمتی میان انسان‌ها تفاوت نگذاشته؛ همچنان که عبدالبهاء تصریح داشته است: «خداوند عالم جمیع را از تراب خلق فرمود و جمیع را از یک عناصر خلق کرده کلّ را از یک سلاله خلق نموده جمیع را در یک زمین خلق کرده و در ظلّ یک آسمان خلق نموده و در جمیع احساسات مشترک خلق فرموده و هیچ تفاوتی نگذاشته... در هیچ فضل و رحمتی تفاوتی بین بشر نگذاشته».[1]
پژوهشگر: اگر هیچ تفاوتی در فضل و رحمت نیست، پس (به طور مثال) چرا عبدالبهاء با تقسیم‌بندی زن‌ها به جسمانی و روحانی، زنان جسمانی را از رحمت خدا بی‌نصیب دانسته است: «اَلنِّسَاءُ مُنْقَسِمَه اِلَی قِسْمَینِ: قِسْمٌ مِنْهُنِّ جِسْمَانِیه هَؤلَاءِ لَیسَ لَهُنَّ نَصِیبٌ مِن مَوَاهِبِ رَبِّکِ وَ قِسْمٌ مِنْهُنَّ رُوْحَانِیه [2]؛ زن‌ها دو قِسم هستند، قِسمی از آن‌ها جسمانی هستند که برای ایشان بهره و نصیبی از مواهب پروردگار وجود ندارد و قسم دیگر روحانی هستند».[2]

پی‌نوشت:
[1]. اشراق خاوری، پیام ملکوت، هند: بی‌نا، 1986 م، ص 42.
[2]. ریاض قدیمی، گلزار تعالیم بهایی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 284.