یکی از امور مشروعی که سیره مسلمانان بوده و از صدر اسلام تاکنون بدان پایبند بوده‌اند مساله توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اولیاء الهی است؛ همواره مشاهده می‌شود که مردم در کنار قبر پیامبر و یا اهل‌بیت ایشان جمع شده و به این ذوات مقدسه متوسل می‌شوند و با واسطه قرار دادن ایشان حاجاتشان را از خداوند مطالبه می‌‌کنند.

وهابیت تکفیری، استغاثه و توسل به رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) را شرک و بدعت می‌دانند؛ در حالی‌که بسیاری از علمای اهل سنت، هم‌چون سفارینی حنبلی، قائل به استغاثه و توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بود و از نگاه وهابیت، باید سفارینی حنبلی دچار شرک ربوبی و الوهی باشد، چنان‌چه بن عثیمین می‌گوید.

وهابیت با استناد به آیاتی نظیر «بل یداه مبسوطتان» مدعی شده‌اند که خداوند متعال، دارای دو دست است؛ حال آن‌که این آیه توسط بسیاری از مفسرین شیعه و سنی، تاویل برده شده است. هم‌چنین ادله عقلی مورد تاکید عالمان اسلامی دلالت می‌کنند که پروردگار متعال از صفات جسمانی، منزه هستند؛ بنابراین بهترین معنا برای واژه «ید» قدرت است.

مساله لعن و نفرین از آموزه‌هایی است که برگرفته از ظاهر آیات قرآن کریم است؛ این در حالی است که وهابیون هم‌چون بن‌عثیمین در دفاع از شیطان، در تقابل با کسانیکه لعن شیطان می‌کنند، ایستاده و قائل است که به لعن شیطان از سوی خداوند امری نشده است.

سردمداران وهابی معتقدند که یاری طلبیدن از زندگان، صرفا هنگامی مشروع است که آنان توانِ انجام امور درخواستی را داشته باشند و استغاثه از اموات و یا در اموری که از توان بشر خارج است را ممنوع می‌دانند؛ در حالیکه ادله و مویدات فراوانی بر مشروعیت انواع استغاثه از اولیاء الهی دلالت می‌کند.

بن عثیمین مدعی شده است که تأویل صفات خبریه، تحریف آیات و روایات محسوب می‌شود؛ ازهمین‌رو با توجه به این‌که تاویل کنندگان برای تاویل خود، دلایل متقن و محکمی داشته‌اند و تغییری در معنای صفات خبریه ایجاد نمی‌کنند، نمی‌توان تاویل را تحریف قرآن و سنت به‌حساب آورد.