پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان در یکی از کانال‌های تبلیغی خود، در پاسخ به اینکه «چرا بهائيان معتقدند که حضرت باب، امام زمان هستند؟»، به بیان دلایلی پرداختند. یکی از دلایل بهائیان بر مهدویت علی‌محمد شیرازی، ادعای اشاره به رنج و عذاب او در روایات پس از ظهور است.

علی‌محمد شیرازی که بهائیان او را امام زمان می‌پندارند، پس از ادعای نیابت خاص و مهدویت خود، ناچار به دو مرتبه توبه شد و برای کنترل فتنه و فساد ناشی از آزادی‌اش، به زندان افتاد. از این‌رو بهائیان، علی‌محمد را رنج و عذاب کشیده معرفی می‌کنند و مدعی می‌شوند که در روایات، به رنج و عذاب کشیدن قائم علیه‌السلام اشاره شده است.

بهائیان برای تشبیه رنج علی‌محمد شیرازی به امام موعود در روایات می‌گویند: «اين موضوع اشاره به دوران شش ساله پر از رنج و عذاب حضرت باب، پس از اظهار امرشان دارد. امام باقر‌عليه‌السلام فرمود: صاحب اين امر هنگاهی که ظهور می‌کند، از مردم رنج فراوان تحمل می‌کند؛ نظير آزار و اذيتی که پيامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله تحمل کردند و بلکه بيشتر».[1]

اما درحالی بهائیان یکی از دلایل شباهت علی‌محمد شیرازی با امام زمان علیه‌السلام را ظلم به ایشان معرفی می‌کنند که:

اولاً: مبلّغ‌های بهائی سند معتبری برای روایت مورد استناد خود ارائه نکردند. بر فرض وجود و صحت سندی و امکان انتساب این عبارت به امام معصوم علیه‌السلام باید گفت که بدون شک، رنج کشیدن امام زمان علیه‌السلام را نمی‌توان با زندانی شدن علی‌محمد شیرازی مقایسه کرد؛ زیرا حاصل رنج حضرت برای هدایت مردم، پیروزی و هدایت مردم خواهد بود، اما حاصل رنج علی‌محمد شیرازی، شکست و توبه چندباره بوده است.[2]

چنانکه امام باقر علیه‌السلام در خصوص نصرت و پیروزی حضرت مهدی علیه‌السلام، می‌فرمایند: «وَ یُظهِرُ اللّهُ بِهِ دینَهُ عَلَی الدّینِ کُلِّه وَ لَو کَرِهُ المُشرِکونَ».[3] «و خداوند با او، دینش را بر همه ادیان چیره می‌کند، هرچند مشرکان را ناخوش آید».

ثانیاً: رنج و عذاب کشیدن امام زمان عجل‌الله‌فرجه پس از ظهور ایشان، در واقع معنایی ندارد، زیرا ایشان خود پایانی بر رنج و عذاب‌ها خواهند بود و بر فرض که رنج و عذاب کشیدن را برای حضرت بپذیریم، احتمالاً (به نظر نویسنده) رنج باطنی ایشان برای مقاومت عده‌ای در برابر حق و عدالت است.

از این‌رو نمی‌توان از روایاتی که امام زمان عجل‌الله‌فرجه را فاتح، منتقم از ظالمین و مجری عدل الهی معرفی می‌کنند، رنج و عذابی مشابه حقارت علی‌محمد باب برداشت کرد؛ چنانکه می‌خوانیم: «یَملَأُ الله بِهِ الاَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً کَما مُلِئَت ظُلماً و جَورا».[4] «خداوند به واسطه او، عدل و داد را در زمین فراگیر می‌کند، همان گونه که از ظلم و جور پر شده باشد».

بنابراین انتساب مظلومیت به امام زمان عجل‌الله‌فرجه برای توجیه ظلم‌هایی که به ادعای بهائیان به علی‌محمد شیرازی شده، با فلسفه و هدف ظهور، به معنای پیروزی و برقراری عدالت در جهان، ناسازگار است.

پی‌نوشت:
[1]. منبعی که بهائیت به آن استناد کرده: روزگار رهایی، ص616.
[2]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: «سرنوشت توبه نامه باب»
[3]. صدوق، محمد بن علی‌، کمال الدّین وتمام النّعمه، ص۳۳۱.
[4]. شیخ صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ج‏2، ص377؛ على بن محمد خزاز قمى‏، كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، ص280؛علامه مجلسی،  بحار الأنوار، ج‏51، ص156.