پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از کانال‌های تبلیغی بهائیت، در پاسخ به اینکه «چرا بهائيان معتقدند که حضرت باب، امام زمان هستند؟»، به بیان دلایلی پرداخته شد؛ یکی از دلایلی که بهائیان بر مهدویت علی‌محمد شیرازی ارائه می‌کنند، اشاره به سال غیبت ایشان است.

بهائیان غیبت را به معنای عدم حضور یا نبود امام معنا کرده و سال 260 قمری که امام حسن عسکری علیه‌السلام در آن به شهادت رسیدند را آغاز عصر غیبت معرفی می‌کنند؛ به این منظور، بهائیان به روایتی استناد می‌کنند که در آن، آغاز دوران غیبت، سال 260 قمری معرفی می‌شود.

امام باقر عليه‌السلام در تفسير آيه‌های ١٥ و ١٦ سوره شريفه تکوير «َفلا ُاْقسم بالخُنَّسِ * اْلجوارِ اْلکُنَّسِ»؛[1] «سوگند به ستارگانی که باز می‌گردند، حرکت می‌کنند و از ديده‌ها پنهان می‌شوند»، می‌فرمایند: «مراد از آن، امامی است که در سال ٢٦٠ قمری غايب می‌شود و آنگاه زمانی مانند شهاب درخشان، در شب تاريک ظاهر شود».[2]

اما در پاسخ به ادعای بهائیان، در خصوص نوع و سال غیبت امام زمان علیه‌السلام می‌گوییم:

اول: غیبت به معنای حضور نداشتن امام است، نه اینکه از اساس، امام متولد نشده باشد. آیا شما می‌توانید به فرزندی که قرار است هزار سال بعد دنیا بیاید، بگویید غایب است؟ چه آغاز غیبت را از هنگامه تولد امام عصر علیه‌السلام بدانیم و چه از پنج سالگی ایشان، بر اساس هر دو نظریه، امام زمان علیه‌السلام متولد شده و غیبت، پس از آن رُخ داده است.

به عبارتی، چه در مورد معنای غیبت امام زمان علیه‌السلام به غیبت شخص (دیده نشدن جسم ایشان با تصرف در چشمان مردم)، چه غیبت شخصیت (دیده شدن و نشناختن ایشان توسط مردم) و چه هر دو صورت قائل باشیم، باز هم عنوان غیبت، قابل انطباق بر علی‌محمد شیرازی نیست؛ زیرا او، نه از دیدگان مردم پنهان بود و نه نسب و شخصیتش بر کسی پوشیده ماند.

دوم: در متن کامل حدیث مورد استدلال بهائیان، در منابع دست اول شیعه می‌خوانیم که سال 260 قمری، امام از مردم، خود را کنار می‌کشد تا مردم ندانند او کجاست؛ این اشاره‌ها، همگی دلالت بر حضور امام دوازدهم شیعه، قبل از سال 260 قمری دارد که پس از آن، غیبت واقع شده است. چنانکه در حدیث می‌خوانیم: «عَنْ أُمِّ هانِئٍ قَالَتْ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی الْبَاقِرِ علیه السلام مَا مَعْنَی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ فَقَالَ یَا أُمَّ هانِئٍ إِمَامٌ یَخْنِسُ نَفْسَهُ حَتَّی یَنْقَطِعَ عَنِ النَّاسِ عِلْمُهُ سَنَهَ سِتِّینَ وَ مِائَتَیْنِ ثُمَّ یَبْدُو کَالشِّهَابِ الْوَاقِدِ فِی اللَّیْلَهِ الظَّلْمَاءِ فَإِنْ أَدْرَکْتِ ذَلِکِ الزَّمَانَ قَرَّتْ عَیْنُکِ».[3] «ام‌هانی می‌گوید: به ابوجعفرمحمّد بن علی امام باقر علیه‌السلام عرض کردم، معنای آیه شریفه «سوگند به ستارگانی که باز می‌گردند» چیست؟ فرمود: ای ام‌هانی! مقصود امامی است که سال 260، خود را از مردم کنار می‌کشد تا مردم ندانند او کجا است، سپس همچون ستاره‌ای که در شب تار، فروزان است، نمایان گردد. اگر آن زمان را درک کنی، چشمت روشن خواهد شد».

آری! علی‌محمد شیرازی که سال 260 قمری، از اساس وجود خارجی نداشته، امکان غیبت هم نداشته است و امام زمان نیست.

پی‌نوشت:
[1]. قرآن کریم، سوره تکویر، آیات 15 و 16.
[2]. منبع مورد استناد بهائیان: نجم الثاقب، باب دوم، ص67.
[3]. شیخ طوسی، الغیبه، قم: دارالمعارف الاسلامیه، 1411 ق، ص159.