پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مستحبات روز غدیر این است که شیعیان علی (علیه السلام) وقتی یکدیگر را ملاقات می‌نمایند، خداوند را برای نعمت پذیرش ولایت امیرالمومنین سپاس می‌گویند و این جمله را تکرار می‌کنند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ. حمد و سپاس مخصوص خداوندیست که قرار داد ما را از پیروی کنندگان ولایت امیر المومنین و ائمه (علیهم السلام).»
سنگ بنای این شادباش گفتن‌ها از همان روز غدیر نهاده شد و همه حاضران در آن واقعه عظیم این خلافت و جانشینی را به حضرت علی تبریک گفتند.
از جمله کسانی‌که در این امر از دیگران سبقت گرفت، جناب عمر بود، که با دستانی گشاده به سمت علی (علیه السلام) آمد و این جمله را گفت: «هنیاء یا بن أبی طَالِبٍ أَصْبَحْتَ وَأَمْسَیْتَ مولی کل مُؤْمِنٍ وَمُؤْمِنَةٍ.[1] مبارک باشد بر تو ای علی! تو اکنون مولای من و تمام مؤمنان هستی.»
به‌راستی آیا این جمله شادباش عمر، قرینه‌ای نیست برای اثبات این‌که پیامبر (صلی الله علیه و آله) حضرت علی را به جانشینی خود منصوب کردند؟

پی‌نوشت:

[1]. أحمد بن حنبل، مسند أحمد بن حنبل، ج 4، ص 281، ح 18502، مصر: مؤسسة قرطبة ؛ فضائل الصحابة لابن حنبل ج 2، ص 596، 1016 و ج 2، ص 610، ح 1042، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، بیروت: مؤسسة الرسالة؛ الطبعة الأولی، 1983.