همیشه نباید افکار و اندیشه‌های یک شخصیت را با دید علمی و فنی به مقیاس قضاوت نهاد و مورد بررسی قرار داد. بلکه باید در این بین به نوعی به روحیات و شخصیت و روان شناسی وی نیز توجه کرد. هر انسانی دارای روان خاص به خود است، ولی باید یک شخصیت اجتماعی از حداقل‌های یک روان سالم برخوردار باشد. شواهد در ابن‌تیمیه برخلاف این نکته است.

گاهی برخی افراد فکر می‌کنند که جریانات سلفی دارای رویکرد یک‌دستی هستند. واقعیت این است که اندیشه‌های سلفی دارای شاخه‌های متعددی است. آن‌قدر که می‌توان هر سلفی را یک گرایش دانست. گستردگی این جریانات از شمال آفریقا تا غرب آسیا و در اقصی نقاط جهان، خود بر این تشتت افزوده است، تا حدی که بین استاد و شاگرد نیز وحدت رویه دیده نمی‎شود.

موضوع توجه به قبر اولیاء نه به خاطر عبادت ایشان است و نه استقلالی که در این بزرگان دیده می‌شود. تنها از باب توجه به افرادی است که در بارگاه الهی دارای ارج و عزت و جایگاه هستند و با این جایگاه می‌توانند برای زائر از رهگذر توجه او به راه درست، کمک و هدایت‌گر باشند. این  توجه در تاریخ مسلمین بسیار دیده می‌شود.

افراد را می‌توان از روی سوابق ایشان در کودکی و نوجوانی شناخت. روحیه ایشان خود نشان دهنده آینده ایشان خواهد بود. ابن عبدالوهاب نیز از این قاعده مستثنی نیست و بسیاری از بزرگان و مشایخ وی در زمان تحصیل و کودکی وی او را شناخته و به وی برای اعمال اینده آش تذکر داده‌اند. جالب اینکه این نکته در اسناد تاریخی باقی است.

تاریخ بشر دارای برهه‌ها و مقاطعی است که برای بشر صفحات سیاهی را به وجود می‌آورد. یکی از این تاریخ‌ها حتما دوره‌ی یزید و اعمال وحشیانه عمالش در کوفه و کربلا و اعمال خلفای بعدی وی در برخورد با علویان و شیعیان است. دوره‌هایی که انسان را به یاد بربریت می‌اندازد. گروه‌های تروریستی مانند داعش نیز این‎چنین تاریخی را تداعی می‌کنند.

یکی از مبانی مسلم اسلامی، که همیشه مورد قبول تمامی مسلمانان بوده است، مسئله شفاعت است. شفاعتی که در بسیاری از آیات قرآن به آن اشاره‌شده و بیان شده‌است که تنها به اذن پروردگار مورد قبول واقع خواهد بود. روایات متعددی نیز در تبیین آن مورد توجه بوده‌است و اصل آن مورد پذیرش تمامی مسلمانان در طول تاریخ و حتی وهابیت می‌باشد.