پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن حجر هيتمی در فصل اول کتاب «الجوهر المنظم في زيارة القبر الشريف النبوي المكرم والمسجد النبوي» ذیل آیه شریفه‌ی «وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ.[نساء/100] و هر كس [به قصد] مهاجرت در راه خدا و پيامبر او از خانه‏‌اش به درآيد، سپس مرگش در رسد، پاداش او قطعاً بر خداست.» می‌گوید: «ولا شك عند من له أدنى مسكة من ذوق العلم، أن من خرج لزيارة رسول الله يصدق عليه أنه خرج مهاجرا إلى الله ورسوله لما يأتي أن زيارته بعد وفاته كزيارته في حياته وزيارته في حياته داخلة في الآية الكريمة قطعا، فكذا بعد وفاته بنص الأحاديث الشريفة الآتية.[1] هر کس که نزد او اندک ذوق علمی باشد، شک نمی‌کند که هر کس برای زیارت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خارج شود، بر او نیز مهاجر الی الله و رسوله صدق می‌کند، چرا که در روایات آمده است که زیارت پیامبر بعد از وفات ایشان مانند زیارت پیامبر در حال حیاتشان است. از طرف دیگر زیارت در حال حیات ایشان در آیه پیشین قطعاً داخل است (و زائر، مهاجر الی الله است)؛ پس بنا بر احادیث شریفه زیارت بعد از وفات نیز شامل آیه می‌شود (و زائر پیامبر بعد از وفات ایشان نیز مهاجر الی الله است).»
در کنار این مقدمه این گزاره را قرار دهید که ممکن است که زیارت پیامبر (صلی الله علیه و آله) بدون قصد مسجد نبوی باشد و لذا از بحث شد‌ّ رحال (آمادگی برای سفر) مورد نظر ابن تیمیه خارج باشد. شاید بهتر است وهابیت در نظر بزرگان خود نیز تاملی کند.

پی‌نوشت:

[1]. الجوهر المنظم في زيارة القبر الشريف النبوي المكرم والمسجد النبوي، ابن حجر هيتمي، ص18، مکتبة المدبولی، بی‌نا.