مضمون آیه قرآن، تصریح بر حضور هر شخصی در آخرت با امام خود دارد؛ از این روی و با توجه به غیبت امام زمان (عج)، برخی از شیعیان در هراسند که امامشان کیست؟! این مسئله در صدر اسلام نیز مطرح شده است و ائمه به آن پاسخ دادند. آنچه مهم است، شناخت امام است و همین مسئله برای آخرت کافی است.

انتظار فرج از آن رو مورد تأكيد و توصيه اهل‏ بيت (ع) قرار گرفته است كه در فرد منتظِر، اميد به آينده ايجاد خواهد كرد و همين اميد، نقش بزرگي را در سعی و كوشش ايفا می‌كند.

امید، به زندگی انسان، لذت و معنی می بخشد و هر آن چه که آدمی به آن امید دارد از جنس حقیقت باشد این امیدواری بیشتر و در زندگی پر رنگ تر است. وجود امام زمان(عج) حقیقتی است که توجه به آن موجب پویایی و افزایش امید در دل ها می شود.

برخی به روایاتی که خبر از پایان امیدوارکننده دنیا داده‌اند، اشکال وارد کرده، بر این باورند که امکان ندارد که فضل و بخشش امام، موجب نجات دنیا شود؛ زیرا اگر کاری هم صورت بگیرد، به فضل پروردگار مرتبط است و فضل امام جایگاهی ندارد؛ در حالی‌که آیات قرآن، خلاف کلام ایشان را نقل می‌کند.

از راهکارهای مهم تزریق امیدبخشی در رگ و خون جامعه، رهایی از غفلت نسبت به امور حال و آینده و توجه و تمرکز بر باور و نگرش به صلح و آرامش بی‌نظیر و بی‌سابقه در آینده جهان به دست حضرت مهدی(عج) است که با تحقق آن، جهانیان از ظلم و بی‌عدالتی رهایی می‌یابند.

وهابی‌ها درباره وجود حضرت مهدی (عج) بر این باورند که امامی با اوصافی که شیعه می‌گوید جز موجود افسانه‌ای نیست و به دنیا نیامده است؛ در حالی‌که علمای اهل سنت، به ولادت امام زمان (عج) تصریح کرده‌اند.