پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انتظار فرج و ظهور امام زمان(عجل الله فرجه) که در روایات از برترین اعمال شمرده شده است، پیامدهای مثبتی را برای شخص منتظر به دنبال دارد و ویژگی های مثبت اخلاقی و روحی را در منتظر پرورش می دهد. شاید بتوان گفت که یکی از مهم ترین ویژگی منتظران واقعی آن امام (علیه السلام) مصداق دوستان خدا شدن هست، همان گونه که از لسان معصوم(علیه السلام) در زیارت جامعه کبیره خطاب به امامان معصوم(علیهم السلام) میخوانیم:«مَنْ وَالاكُمْ فَقَدْ وَالَي اللهَ، وَ مَنْ عَادَاكُمْ فَقَدْ عَادَي اللهَ، وَ مَنْ أَحَبَّكُم ْفَقَدْ أَحَبَّ اللهَ، وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللهَ؛[1] هر كه با شما دوستی كند با خدا دوستی كرده است و هر كه با شما دشمنی كند، با خدا دشمنی كرده است. هر كه شما را دوست بدارد، خدا را دوست داشته است و هر كه شما را دشمن داشته باشد، خدا را دشمن داشته است.» بنابر این منتظران و دوستان امام زمان(عجل الله فرجه) می‌توانند از مصادیق «اولیاء الله» (دوستان خدا) قرار گیرند.

قرآن کریم یکی از ویژگی‌های اولیاءالله را برشمرده و آن را رهایی از ترس و اندوه دانسته و می فرماید :«ألا إنَّ اَوْلیاءَ اللّهِ لا خَوْفٌ عَلَیهم وَ لا هُمْ یحزنون[یونس/62] آگاه باشید که بر دوستان خدا بیمی نیست و غمگین نمی شوند.» این که کسی از هیچ چیز ترسی به دل راه ندهد و اندوهگین نشود تنها زمانی امکان پذیر است که جز خدا نبیند و جز به او نیندیشد. این اوج کمال آدمی و بالاترین مرتبه ای است که یک انسان می‌تواند بدان دست یابد. راه رسیدن به این مقصد عالی و کمال انسانی قرار گرفتن در مسیر ولایت و انتظار است. امام صادق (علیه السلام)در این رابطه چنین فرموده اند:«خوشا به حال شیعیان قائم که در زمان غیبتش منتظر ظهور او و فرمانبردارش هستند، آنان اولیای خدا هستند، همان‌ها که نه ترس آنها را فرا می‌گیرد و نه اندوهگین می‌شوند»[2]

منتظران آن حضرت در مواجهه با طوفان‌های اعتقادی و شبهات علمی نیز همچون کوهی استوار هستند که هیچ اظراب و ترسی از بادهای سهمگین ندارند چرا که یاران قائم(عجل الله فرجه) هم چنان که در بعد ایمانی در بالاترین درجه تقوا و پرهیزگاری قرار دارند، از نظر کمال علمی نیز در بالاترین درجه قرار گرفته و از جام حکمت الهی و معرفت دینی، چنان که باید، سیراب شده اند. حضرت علی (علیه السلام) در این باره می‌فرماید:«...پس گروهی در آن فتنه‌ها صیقلی می‌شوند، مانند صیقل دادن آهنگر شمشیر را، دیده‌های آنها به نور قرآن جلا داده و تفسیر در گوش‌های‌شان جا گرفته شود. در شب، جام حکمت را به آنها بنوشانند بعد از این که در بامداد هم نوشیده باشند».[3]

خلاصه کلام این که یاران قائم کسانی هستند که آرامش بر همه وجود آن ها حاکم است زیرا اینان در چنان مرتبه‌ای از زهد وتقوا و علم و معرفت قرار دارند که همه کائنات در برابر آنها سرِ تسلیم فرود می‌آورند و زمین و آسمان به وجود آنها افتخار می‌کند. همانگونه که  امام باقر (علیه السلام) در وصف آن ها می‌فرماید:«گویی که یاران قائم را می‌بینم که شرق و غرب [جهان را] در نوردیده‌اند. همه چیز در برابر آنها سرِ تسلیم فرود می‌آورد حتی درندگان زمین و آسمان به دنبال خشنود ساختن آنها هستند. قطعه‌ای از زمین به قطعه دیگر مباهات کرده و می‌گوید: امروز مردی از یاران قائم، از من گذر کرده است.»[4]

پی نوشت:
[1]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 99، ص 129
[2]. شیخ صدوق، اکمال الدین و اتمام النعمه، ج ۲، ص ۳۵۷، ح ۵۴
[3]. نهج البلاغه، ترجمه و شرح علینقی فیض الاسلام، خطبه ۱۵۰، ص ۴۵۸
[4]. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۷