آن‌چه انسان را به تعجب وا می‌دارد، کلام ابن‌کثیر دمشقی در باب تعریف صحابه است. او می‌نویسد: «صحابه کسی است که پیامبر را در حالی‌که مسلمان است، ببیند، اگرچه مصاحبت او طولانی نشود و از او نیز روایت نقل نکرده باشد؛ این قول جمهور علمای سلف و خلف است.»

خداوند متعال در آیه تطهیر، و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در موارد متعدد، ازجمله حدیث ثقلین، اهل بیت (علیهم‌السلام) را از هر گناه و خطایی معصوم دانسته‌اند؛ آنان تا روز قیامت کنار قرآن قرار دارند و آن دو هرگز جدا نمی‌شوند که نشان از این است که اهل بیت (علیهم‌السلام) همچون قرآن کریم از هر خطا و اشتباهی مصون هستند.

کتاب «احیاء المقبور من ادله استحباب بناء المساجد و القباب علی القبور» از جمله آثاری است که نویسنده سنی مذهب آن، ادله متعددی در جهت اثبات مشروعیت بناء بر قبور، اقامه کرده است، که اثری مفید در جهت رد نظریه وهابیون در مسئله بناء بر قبور است.

ابن ابی‌الدنیا در کتاب «من عاش بعدالموت» ماجراهایی را از تصرف برخی از انسان‌ها، بعد از مرگ نقل می‌کند. ماجرای تکلم زید بن خارجه و مردی انصاری؛ ماجرای خندیدن ربعی پس از مرگ؛ از همین‌رو مشخص می‌شود که اعتقاد به تصرف اولیاء الهی در عالم، آن هم پس از مرگشان، اعتقادی صحیح و متقن به‌حساب می‌آید.

ابن روزبهان از علمای اهل سنت در توصیف امام صادق (علیه السلام) می‌نویسد: پروردگارا! درود فرست بر امام ششم. او که به خدا تقرب یافته بود، در اعمال خیر سبقت گرفته بود، ادب یافته و موافق با پیامبر بود. فریادرس ضعیفان هنگام حوادث و بلیات بود. حجت خداوند نزد هر زندیق و منافق، آگاه بر رازهای غیب با تعلیم خدای خالق.

با مطالعه روایات فریقین مشخص می‌شود که صحابه و پیشوایان اسلام، در هنگام سجده در نماز، پیشانی را بر روی زمین قرار می‌دادند؛ آنان حتی وقتی زمین بسیار گرم و سوزان بود نیز از سجده بر روی زمین اجتناب نمی‌کردند؛ از همین‌رو مشخص می‌شود دیدگاه شیعیان در مورد لزوم سجده بر روی زمین، موافق با سیره پیشوایان اسلام بوده است.