وهابیت با یکی قرار دادن اسلام و ایمان، تنها زمانی شخصی را مسلمان می‌دانند که مومن نیز باشد. این دیدگاه مخالف آیات قرآن است و از سوی دیگر نیز بدون ملاک و میزان بیان شده است. چرا که ایمان امری باطنی است و از سوی وهابیت باید برای شناخت آن، ملاک معرفی گردد.

در جایی که وظیفه و تکلیف مسلمانان ایجاب کند مسلمانان موظف به جهاد و در مواردی که اقتضای سازش و صلح باشد، باید به تکلیف سازگاری با کفار اقدام کنند. اما اگر در جایی شک کردیم که باید با غیر مسلمانان چگونه باید رفتار کنیم، باید به اصل مراجعه کنیم. اهل تکفیر اصل را در مبارزه با کفار می‌دانند ولی ظواهر بسیاری از آیات بر اصل صلح و سازش تاکید می‌کند.

محمد بن عبدالوهاب نجدی حنبلی در قرن دوازدهم هجری قمری در منطقه نجد جزیرة العرب از زاویه انزوا و گمنامی بیرون آمده و با شکل جدیدی از ابن‌تیمیه خودنمایی کرد. مهم‌ترین انحرافات محمد بن عبدالوهاب، مخالفت‌های او با پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که مواردی از آن را زینی دحلان شافعی نقل کرده است.

رفاعی خطاب به علمای عربستان نوشت: زادگاه رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را ویران و به محل خرید و فروش حیوانات تبدیل کردید که با تلاش افراد صالح و خیّر، از چنگال وهابی‌ها در آمد و به کتابخانه مکه مکرمه مبدّل گردید.

اعتقادات وهابیت در موضوع توحید اعتقاداتی سست و بی‌پایه است. اعتقادی که منشاء آن، برگرفته از روایات کتاب‌هایی مشهور به صحاح ستّه اهل‌سنت است. از باب نمونه یکی از معتقدات ابن‌تیمیه، بنیان‌گذار فرقه وهّابیت، اعتقاد به جسمانیت خداوند سبحان و اثبات لوازم آن هم‌چون داشتن صورت، دست، پا و کارهایی چون راه رفتن، خندیدنش و مانند این‌هاست.

از جمله راه‌کارهای ضد شیعی در خدشه و شبهه‌سازی برای عزاداران حسینی (علیه السّلام) رفع اتهام از جنایتکار پلیدی همچون یزید بن معاویه و وجهه بخشیدن به اوست؛ به همین منظور از دیرباز برخی کوشیده‌اند تا با وجود روشنی و آشکاری جنایات وی، قدری از لکه‌ی ننگ ابدی وی بکاهند؛ در همین راستا با شبهه‌افکنی‌های گوناگون به تبرئه یزید پرداختند.