اساس و پایه‌ی دعوت پیامبران بزرگ الهی و امتحان خداوند برای تمام مردم، برای این است که به ذکر «لا اله الا الله» پی ببرند و در گفتار و عمل به صورت مکرر و پیوسته متذکر این معنا باشند تا رستگار شوند. لذا در روایات از حضرات معصومین (علیهم‌السلام)، به‌ویژه از خاتم پیامبران حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وارد شده است که این ذکر و برخی دیگر از اذکار وارده حلال مشکلات و معضلات دنیایی و آخرتی است و نه سبب بروز آن‌ها. مثلاً از امام صادق و امام باقر (علیهماالسلام) روایت شده که: لا اله الا الله، الله اکبر بسیار بگویید، چرا که چیزی نزد خداوند محبوب‌تر از گفتن این دو ذکر نیست.[1]
و یا وارد شده است که هر کس در روز صد بار ذکر «لا اله الا الله» بگوید در آن روز از نظر عمل بهترین مردم است.[2]
پس کسانی‌‌که به نام دین مردم را از ذکر این کلمات پرهیز دهند و به اعتقاد خود آنان را کافر و مشرک خوانند، یقیناً رمال‌های بی‌دین و بلندگوهای شیاطین هستند، که با اعتقادات مردم بازی کرده و آنان را از دین دور می‌کنند.
از جمله‌ی این افراد که در جامعه مسلمین بوده، وهابیانند، این گروه و فرقه ضاله که هر چه را که در دین وجود دارد و از پیامبر و اهل بیت آن حضرت صادر گردیده و قرآن هم موکداً آن را به مناسبت‌هایی بیان کرده، بلافاصله برچسب بدعت و کفر می‌زنند؛ اشخاصی مانند حسام عقاد وهابی افراطی در عصر حاضر که در کتاب خود «حلقات ممنوعه» بر علیه برخی از گروه‌ها مانند صوفیه، امامیه، و ... می‌نویسد که: «و من البدع ایضاً فی هذه الحلقات ان یحدد الشیخ أرقاماً لیقولها الذاکر فیقول قل –لا اله الا الله- الف مره مثلاً، او صلّی الله علیه و سلم عشره آلاف مره او اکثر و کل هذا لم یرد فی شرعنا و هو من ابتداع الجاهلین، لقد خرج هولاء عن الذکر الشرعی الی ذکر یشرک بالله تعالی.[3] یکی از بدعت‌هایی که در این حلقات و جلسات وجود دارد این است که شیخ، ارقامی را معین می‌کند که ذاکر آن را بگوید، مثلاً 1000 مرتبه «لا اله الا الله» و یا مثلاً 10 هزار مرتبه صلوات بر پیامبر و یا بیشتر از این و یا اذکار دیگر را بگوید. این ذکرها در شرع ما وارد نشده است، بلکه از بدعت‌های جاهلان است. این افراد از ذکر شرعی به سوی شرک به خداوند خارج شده‌اند.»
در نتیجه دو نکته در گفتار این وهابی افراطی وجود دارد، اول این‌که وهابی‌ها اعتقاد دارند که شرع آنان با شرع دیگر مسلمانان تفاوت دارد، از این رو می‌گوید که در شرع ما چنین ذکرهایی جایز نیست. دوم این‌‌که در شرع آنان ذکر توحید و یا اذکار دیگر و صلوات فرستادن بر پیامبر، شرک و کفر به خداوند محسوب می‌شوند و گویندگان آن کافرند.
یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. اصول کافی، مرحوم کلینی، کتابفروشی علمیه اسلامیه، تهران، ناصرخسرو، ایران، ج4 ص268.
[2]. همان، ج4 ص267.
[3]. حلقات ممنوعه، حسام عقاد، دار الصحابه، طنطا، مصر، ص25.