هر انسانی موظف است که آیین و مذهب خود را بر اساس اصول محکم و متقن برگزیند تا با برخورد با شبهات و اشکالات به تزلزل نیفتند. قرآن کریم نیز ما را به تعقل در عقایدمان دعوت می‌نماید. اما وهابیان چون خود را از این نعمت الهی محروم کرده‌اند، هر روز مجبورند تکیه‌گاهی نو برای خود بیابند مثلا امروز با نووی هستند، فردا در مقابل او.

یکی از حقوقی که بر هر مسلمانی واجب است، حق سایر مسلمانان است، و از جمله‌ی این حقوق این است که حق تکفیر مسلمان را نداریم. این، نقطه‌ی جدایی وهابیان از مسلمانان است، که به اندک مساله‌ای دیگران را تکفیر کرده و از اسلام خارج می‌دانند. بنابراین کسی باید به این منحرفان خطاب کند، که آقایان وهابی! عقب گرد کنید تا از گمراهی رهایی یابید.

برخی از جوانان شیعه به هر راهی متوسل می‌شوند، تا بتوانند خود را به میدان مبارزه مسلحانه با وهابیت و دفاع از حریم حرم‌های مطهر خاندان پاک نبی اکرم برسانند، که البته ما این روحیه را ستایش می‌کنیم و برای آن ارزش بسیار زیادی قائلیم. اما ائمه اطهار همیشه مسئله اولویت مبارزه درجبهه بصیرت بخشی را به پیروان خود گوشزد کرده‌اند.

وهابیان از همان بدو تشکیل این فرقه‌ی ضاله و جعلی، در تشخیص و تمایز قائل شدن بین اعمال مسلمانان و مشرکان، با مشکل مواجه بودند و قادر به تمییز این دو از هم نبوده‌اند. لذا ده‌ها سال است که مسلمانان را به دلیل شبهات ظاهری اعمالشان با برخی اعمال مشرکان، مشرک خوانده و تکفیر می‌کنند. شاید برای تشخیص این تفاوت نیاز به عینک خاصی دارند.

خوب است انسان برای اعتقادی که انتخاب می‌کند، مبنایی صحیح و محکم در دست داشته باشد، تا با کوچکترین تردید و شبهه‌ای که به سمت او می‌آید، متزلزل نشده و مجبور به تغییر موضع نشود. کاری که وهابیان به آن مبتلا هستند. ایشان به جهت بی مبنایی، مدام مجبور به تغییر موضع بوده و مثل انسانی که سرگیجه دارد، به دور خود می‌چرخند.

ابن تیمیه، اولین کسی بود که به مفهوم پردازیِ واژه‌ی «سلف» پرداخت و آن را در معنایی به کار برد که تا آن زمان اندیشمندان اسلامی چنین معنایی را بکار نبرده بودند. ابن تیمیه، سلف را به معنای عصر صحابه، تابعین و تابعینِ تابعین، معنا کرد و از این طریق منابع تشریع را از کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) و صحابه به سه قرن اول اسلام، گسترش داد.