یکی از اخلاق انسانی این است که در برابر کسی‌که با او در مساله‌ای مخالفت داریم، از چارچوب انصاف خارج نشده و با لحاظ این شرایط به نقد او بپردازیم. اما ابن تیمیه، در این مساله بویی از انصاف نبرده و در نقد شیعیان به هیچ قاعده‌ی دینی وحتی انسانی ملتزم نیست. او به ناحق می‌گوید شیعه مثل یهود، 50 رکعت نماز در روز را واجب می‌داند.

می‌دانیم که آیین وهابیت ساخته و پرداخته‌ی ذهن معیوب و مخرب محمد بن عبدالوهاب است که بر اساس افکار بی‌اساس ابن تیمیه بنا نهاده شده است. خود وهابیان می‌گویند ما اهل سنت هستیم. اما ما برای صحت این ادعا به عمل آنها کار داریم، نه کلامشان. در عمل بزرگ وهابیان، حج هیچ مسلمانی را نمی‌پذیرد، مگر این‌که این شخص وهابی باشد.

ابن تیمیه کسی است که در زمان خودش به‌خاطر افکار و عقاید اشتباهی که داشت، از سوی تمامی علمای طراز اول زمان خودش خصوصا اهل سنت طرد شده و در نهایت در زندان از دنیا رفت. وهابیان او را شیخ الاسلام می‌دانند، در حالی‌که کتب او پر از دروغ و کذب نسبت به شیعیان است، مثل این‌که می‌گوید شیعه نماز جماعت و جمعه را به‌جا نمی‌آورد.

وهابیان در بسیاری از مسائل اساسی، با اکثریت و حتی در برخی موارد تمامی اهل سنت اختلاف نظر دارند، در حالی که تبرک و توسل و... در میان اکثر اهل سنت از مسائلی محسوب می‌شود که مشروع است، وهابیان این اعمال را شرک‌آمیز می‌خوانند. هم چنین نماز خواندن کنار قبور از نگاه وهابیت شرک است در حالی که احمد بن حنبل این کار را انجام داده است.

وهابیان در عین این‌که برخی از موارد تبرک را می‌پذیرند، آن هم به دلیل وجود متونی که قادر به انکار آن نیستند و الا این را هم انکار می‌کردند، اما با قدرت باقی موارد تبرک مثل تبرک به مصلای پیامبر(ص) یا قبر ایشان را انکار می‌کنند. در حالی‌که چنین اعمالی بر اساس احادیث معتبر، کاملا مشروع بوده است، مثل تبرک عتبان به مصلای پیامبر(ص).

وهابیان دائما بر مساله‌ی عدم شنیدن مردگان تاکید دارند و در برخورد با این عقیده به هیچ عنوان انعطافی از خود نشان نمی دهند. در عوض از هر حربه ای برای مقابله با کسانی که به این مسائل اعتقاد دارند استفاده می‌کنند. حال آنکه در سیره پیامبر (ص) به مواردی بر می‌خوریم که ایشان با مردگان سخن گفته و معتقد بودند که آنها قادر به شنیدن هستند.