انسان نمی‌تواند به چیزی اعتقاد داشته باشد و تبعات آن را رد کند. وهابیان نیز به اموری اعتقاد دارند که نتیجه‌ی آن مساوی با مشرک و بدعت‌گذار دانستن کثیری از علمای اهل سنت و حتی کسانی مثل ائمه‌ی مذاهب چهارگانه. مثلاً زمانی که وهابیان بوسیدن قبر پیامبر (صلی الله عليه و آله) را بدعت می‌خوانند، احمد بن حنبل آن را جایز و پسندیده می‌داند.

همه می‌دانیم که وهابیت با ساختن مساجد در کنار قبور مخالفت نموده و نماز خواندن در کنار قبر را نیز مصداق بدعت می‌داند. اما باید بدانیم که نزدیک به 300 پیامبر در کنار خانه‌ی خدا دفن شده‌اند که همه روزه وهابیان در کنار آن نماز می‌خوانند. اگر این کار بدعت است چرا خود مرکتب آن می‌شوید و اگر نیست چرا دیگران را به آن متهم می‌سازید.

وهابیت در حالی جهان اسلام را بدعت گذار می‌خواند که علاوه بر اینکه دلیل محکمی بر مدعای خود ندارد، موارد بسیاری در کتاب و سنت یافت می‌شود که خلاف اعتقادات وهابیت را ثابت می‌کند. و با توجه به معنای بدعت، که اعتقاد به دینی بودن امری است که هیچ دلیلی برای آن در شرع مقدس نیست، آیا نمی توان وهابیت را مصداق بارز بدعت‌گذار معرفی کرد؟

وهابیان وامدار افکار و اعتقادات و مروج کتب و تالیفات کسی هستند، که از نظر علمای معاصرش و حتی اشخاصی که سال‌ها پس از او زندگی می‌کرده‌اند، حتی بویی از اسلام نبرده است. به عبارت دیگر ابن تیمیه‌ای که آن‌ها به عنوان شیخ الاسلام از او یاد می‌کنند، به اجماع علمای هم‌عصرش در گمراهی کامل بوده و میانه‌ای با اسلام و تعالیم آن نداشته است.

از آن‌جا که اسلام، آئین جاودان است، باید در برگیرنده تمام جوانب زندگی باشد. در همین راستا، اسلام حکم تقیه را در موارد ترس بر جان و... در نظر گرفته است که در قرآن و سنت به آن تاکید شده است. متاسفانه دشمنان اسلام، نظیر وهابیت درصدد هستند که به گونه‌ای با تقیه مبارزه کرده و آن را از مسائل اسلامی ندانند که این مخالف قرآن و سنت است.

وهابیان سال‌هاست که اموری چون توسل به پیامبر خصوصا بعد از وفات ایشان را از مصدایق شرک می‌خوانند و کسی که آن را انجام دهد مشرک می‌دانند. حال سوال از ایشان این است که کسانی چون عثمان بن حنیف که از صحابی بزرگ و مورد احترام است وقتی به چنین اموری اعتقاد دارد و دیگران را نیز به انجام آن توصیه می‌کند، حکمش از نگاه وهابیت چه می‌شود؟