وهابیت در حالی جهان اسلام را بدعت گذار می‌خواند که علاوه بر اینکه دلیل محکمی بر مدعای خود ندارد، موارد بسیاری در کتاب و سنت یافت می‌شود که خلاف اعتقادات وهابیت را ثابت می‌کند. و با توجه به معنای بدعت، که اعتقاد به دینی بودن امری است که هیچ دلیلی برای آن در شرع مقدس نیست، آیا نمی توان وهابیت را مصداق بارز بدعت‌گذار معرفی کرد؟

وهابیان وامدار افکار و اعتقادات و مروج کتب و تالیفات کسی هستند، که از نظر علمای معاصرش و حتی اشخاصی که سال‌ها پس از او زندگی می‌کرده‌اند، حتی بویی از اسلام نبرده است. به عبارت دیگر ابن تیمیه‌ای که آن‌ها به عنوان شیخ الاسلام از او یاد می‌کنند، به اجماع علمای هم‌عصرش در گمراهی کامل بوده و میانه‌ای با اسلام و تعالیم آن نداشته است.

از آن‌جا که اسلام، آئین جاودان است، باید در برگیرنده تمام جوانب زندگی باشد. در همین راستا، اسلام حکم تقیه را در موارد ترس بر جان و... در نظر گرفته است که در قرآن و سنت به آن تاکید شده است. متاسفانه دشمنان اسلام، نظیر وهابیت درصدد هستند که به گونه‌ای با تقیه مبارزه کرده و آن را از مسائل اسلامی ندانند که این مخالف قرآن و سنت است.

وهابیان سال‌هاست که اموری چون توسل به پیامبر خصوصا بعد از وفات ایشان را از مصدایق شرک می‌خوانند و کسی که آن را انجام دهد مشرک می‌دانند. حال سوال از ایشان این است که کسانی چون عثمان بن حنیف که از صحابی بزرگ و مورد احترام است وقتی به چنین اموری اعتقاد دارد و دیگران را نیز به انجام آن توصیه می‌کند، حکمش از نگاه وهابیت چه می‌شود؟

وهابیت در حالی دم از پیروی از اهل سنت و جماعت می‌زنند و خود را پیروان واقعی سنت نبوی و کتاب خدا می‌دانند، که هیچ یک از مذاهب چهارگانه‌ی اهل سنت موید عقاید ایشان نیست. علاوه بر این حتی بزرگان مذهب حنبلی که بنیانگذار وهابیت به آن ملتزم بوده است، نیز اعمالی چون توسل را به عنوان یک امر مشروع برای حل مشکلات خود انجام می‌دادند.

حاصل کلام وهابیان در توحید منتهی به اعتقاداتی می‌شود که نهایتاً به تشبیه و محدود ساختن ذات خداوند منجر می‌گردد. آن‌ها معتقدند خدا در بالای عرش خود مستقر شده و از آن‌جا عالم را اداره می‌کند. این اعتقاد علاوه بر این‌که خدا را موجودی مکان‌مند و شبیه مخلوقاتش می‌نماید، بر خلاف تعالیم صریح قرآن است که خدا را در همه‌جا حاضر می‌داند.