گاهی اگر انسان اندکی به نتایج بعضا مضحک کلام خود دقت کند، شاید هرگز آن را به زبان نیاورد چه رسد به اینکه به انواع گوناگون و با طرق مختلف در پی اثبات آن برآید، مثل وهابیان که در انکار مساله‌ای چون شفاعت و توسل آن را عبادت تلقی می‌کنند، در حالیکه نحوه‌ی حکم آنها به این منتهی می‌شود که برای ما پرستیدن اشخاص زنده جایز است.

وهابیان با دیدن شباهت ظاهری میان اعمال مسلمانان و مشرکان بت پرست به راحتی حکم به تفکیر و شرک مسلمانان می‌کنند حال آنکه مشرکان هرگز به خداوند یکتا ایمان نداشته و اگر اعترافی در این زمینه دارند به خاطر ساکت کردن مخالفان ایشان است، این در حالی است که مسلمانان تنها خداوند را شایسته‌ی عبادت می‌دانند و هرگز با مشرکان شباهتی ندارند.

بعد از رحلت رسول الله (صلی الله علیه و آله) شیعیان با تمسک به سخنان پیامبر، پیروی از اهل بیت را سرلوحه خود قرار دادند در حالی که اهل سنت که خود را از فیض امام معصوم، بی بهره می‌دیدند، برای جبران این نقیصه، طرح سلف صالح را پی‌ریزی کردند و با تسمک به احادیث ضعیف السندی، موجبات دوری از مکتب اسلام حقیقی را رقم زدند.

ابن تیمیّه ازاندیشمندان مشهورعالم اسلام است که دراثر مخالفت صریح با فلسفه و جمود بر ظواهر به وادی خطرناک جسمانیت خداوند وارد شده و مرئی بودن خداوند را پذیرفته است. او معتقد است موجود قائم به نفس و غیر قابل اشاره‌ی حسّی و غیرقابل رؤیت وجود خارجی ندارد. بنابراین یک چنین موجودی ساخته و پرداخته‌ی ذهن بشر است.

وهابیان پیرو آیین و مروج افکار کسانی هستند که هیچ ابایی از تکفیر مخالفان خود اعم از عالم و غیر عالم یا مسلمان و غیر مسلمان ندارند. نمونه‌ی این افکار کفرآمیز کلام محمد بن عبدالوهاب است که می‌گوید من در برابر مشرکانی که علیه من استدلال می‌کنند از کتاب قرآن دلیل می‌آورم. این در حالی است که مخالفان او در آن زمان همه مسلمان بودند.

وهابیان بین حرف تا عملشان بسیار فاصله است. زمانی که با هجمه‌ی اعتراضات علمای مسلمان مواجه می‌شوند، خود را از اتهامات وارده مبرا دانسته و می‌گویند ما هرگز مسلمانی را تکفیر نمی‌کنیم. در حالی که در عمل دایره‌ی اسلام را چنان تنگ می‌سازند که تنها افرادی که به باورهای وهابیت ملتزم بوده و پیرو عقاید ایشان باشند مسلمان می‌مانند و بقیه را جزو کفار می‌دانند.