پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ این مساله که وهابیان منکر ساختن مساجد در کنار قبور هستند و به تبع آن، نماز خواندن در کنار قبر را بدعت می‌دانند، بر کسی پوشیده نیست.[1] و از زمان آغاز به‌کار محمد بن عبدالوهاب، مسلمانان بسیاری به‌خاطر انجام دادن این امور که قرن‌ها، در میان مسلمین رواج داشت، به بدعت و سپس کفر و شرک متهم شده و به خاک و خون کشیده شدند.[2]
این مسائل چیز جدیدی نیست، اما جالب این است که وهابیان خود سال‌هاست همین عمل را که مصداق بدعت می‌دانند، هر روز تکرار کرده و احدی از بزرگان ایشان هم اعتراضی به این مساله ندارد. به عبارت دیگر اگر به قول وهابی‌ها، نماز خواندن در کنار قبر بدعت است و باید از آن پرهیز نمود، پس چرا خود ایشان هر روز آن هم به تعداد نمازهای یومیه درکنار حدود 300 قبر نماز می‌خوانند.
این کلام حسن بصری است که می‌گوید: در کنار کعبه حدود 300 پیامبر دفن شده‌اند و بین رکن یمانی و رکن حجر الاسود نیز 70 پیامبر دفن گردیده‌اند. ضمن این‌که قبر جناب اسماعیل و هاجر نیز در حجر اسماعیل و زیر ناودان کعبه قرار دارد.[3]
با این تفاصیل تقریباً در صحن مسجد الحرام جایی نمی‌ماند که مصداق کنار قبر نباشد. از آن‌جا که می‌دانیم انبیاء (علیهم السلام) در قبور خودشان قرار دارند و بدن آن‌ها از بین نمی‌رود، لذا نمی‌توانند بگویند این قبرها از بین رفته و اثری از آن‌ها نمانده است.
ضمن اینکه می‌دانیم سال‌های متمادی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و صحابه و تابعین ایشان در این مکان نماز خوانده‌اند و هیچ کس نه از این کار منع کرده و نه قائل به بدعتی در این مساله شده است.
اکنون به‌نظر می‌رسد خود وهابیت در گردابی گرفتار شده که با دست خود ساخته است. و قطعاً در این مورد راه خلاصی وجود ندارد، مگر این‌که از حرف خود در این مساله عقب‌نشینی کند که در غیر این صورت مصداق شماره‌ی یک بدعت گذار، خود وهابیت است.

پی‌نوشت:

[1]. دلیل مشروعیت نماز و دعا در کنار قبور.
[2]. تاریخچه‌ی تکفیر.
[3]. البصری، حسن بن یسار، فضائل مکه و السکن فیها، ص20، محقق: سامی مکی العانی، مکتبه الفلاح، کویت، بی تا.