مساله‌ی توسل و طلب شفاعت از اولیاء الهی از عقایدی است که در نظر همه‌ی مسلمانان از امور جایز و بلکه مستحب به حساب می‌آید. اما هستند در این میان کسانی که به اسم مسلمان، به ترویج اراجیفی در میان مسلمانان مشغولند که ریشه‌ی آن نه تنها در عقاید و مبانی مسلمانان نیست، بلکه برگرفته از اعتقادات مشتی منافق و هم‌سو با عقاید یهودیان است.

انکار اموری چون توسل و طلب شفاعت از پیامبر اکرم (ص) که از سوی ابن تیمیه مطرح شده و توسط وهابیان سال‌هاست تبلیغ می‌گردد، از اموری است که تنها خود ایشان به آن قائل هستند، چون کتب اهل سنت مملو از مواردی است که خلاف آن را ثابت می‌کند. از جمله‌ی این موارد، نوشتن نامه برای پیامبر (ص) پس از مرگ ایشان جهت توسل به آن حضرت است.

وهابیت در حالی منکر مساله‌ی نداء غیر خداست و گفتن کلماتی چون یا محمد را شرک می‌داند، که کتب حدیثی اهل سنت مملو از مواردی است که این موضوع را جایز دانسته و تایید کرده است. یکی از آن موارد مربوط به آخر الزمان است، که پیامبر(ص) می‌فرمایند: اگر عیسی (ع) پس از نازل شدن، بر سر قبر من بیاید و یا محمد بگوید من پاسخ او را می‌دهم.

ابن‌تیمیه: «شكي نيست كه سَبِّ هيچ يك از صحابه جايز نيست، نه علي و نه عثمان و نه غير آن دو و كسي كه به ابوبكر و عمر و عثمان دشنام دهد، گناه او از كسي كه به علي دشنام دهد بيشتر است.» این در حالی است که علت حرمت سب صحابه، روایت عامه‌ای است که از لعن همه صحابه نهی می‌کند، ولی برخی بدون هیچ سندی این‌چنین با دین خدا بازی می‌کنند.

وهابیان مدت‌هاست که به توهماتی معتقدند که هیچ‌کس جز خود ایشان آن را نمی‌پذیرد و به آن اعتقادی ندارد. از همه فاجعه بارتر این‌که، به دروغ می‌گویند: همه‌ی اهل سنت هم در این اعتقادات با ایشان همراهند. مثلاً در توسل به پیامبر (ص)، وهابیت آن را بدعت معرفی می‌کند، در حالی‌که فقهای چهار مذهب اهل سنت قائل به جایز بودن این توسل هستند.

توسل به اولیاء الهی و خصوصا ارواح ایشان پس از مرگ از جمله مسائلی است که وهابیان به شدت با آن مقابله کرده و آن را مصداق شرک می‌دانند. در حالی‌که این چنین توسلات قرن‌ها در عوام و علمای اسلام رایج بوده و ایشان بارها از این توسلات نتیجه گرفته‌اند، به اندازه‌ای که باعث شده لقب باب الحوائج را به امام کاظم (علیه السلام) نسبت دهند.