پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیان در بسیاری از موارد، با تمامی مسلمانان اختلافات شدیدی دارند. به‌عبارت دیگر در حالی‌که مسلمانان و علمای طراز اول اهل سنت، به مساله‌ای مثل تبرک[1]، توسل[2]، شفاعت[3] و.... به‌عنوان یک مساله‌ی مشروع و کاملاً مستند، به دلایل متقن دینی نگاه می‌کنند، وهابیان به هر کدام از این مسائل، اشکالاتی وارد کرده، و عنوان‌های فاجعه‌باری چون بدعت، شرک، کفر و... را به این اعمال اطلاق نموده و اشخاصی که مرتکب این اعمال شوند هم، بدعت‌گذار، مشرک، کافر و.. محسوب می‌گردند.
در این مساله بحثی نیست، یعنی ممکن است وهابیان در این مسائل بگویند، برخی از علماء نظر مساعدی به این مسائل دارند و ما نیز علمایی داریم، که کفرآمیز بودن این‌گونه اعمال را اثبات می‌کنند. اما مساله‌ی اصلی این است، که گاهی کلام وهابیان نقطه‌ی مقابل کسانی قرار می‌گیرد، که در میان اهل سنت از جایگاه بالایی برخوردارند.
یعنی نمی‌توان به‌راحتی به آن‌ها عناوین شرک و کفر و... را اطلاق کرد. مخصوصاً اگر این شخص کسی باشد، که خود وهابیان، به‌نوعی به او وابسته‌اند و فقهشان از این شخص متاثر است.
منظور ما شخص احمد بن حنبل است، که رئیس مذهب حنبلی بوده و وهابیان به ایشان ارادت خاصی دارند. ابوبکر خلال، که او نیز از اشخاص مطرح در این فرقه است، می‌گوید: «سلمه بن شبیب، نقل می‌کند که: من احمد بن حنبل را دیدم که به شخص نابینایی اقتداء کرده بود، در حالی‌که آن شخص بر روی قبور نماز می‌خواند.»[4]
این در حالی است که وهابیان، به‌شدت با مساله‌ی نماز خواندن در کنار قبرها مخالفت کرده و آن را از مصادیق بدعت و شرک می‌دانند. اکنون آیا وهابیان می‌توانند، به صراحت، احمد بن حنبل را که لقب امام هم به او می‌دهند، متهم به بدعت و شرک نمایند؟

پی‌نوشت:

[1]. تناقض وهابیون در مسأله تبرک.
[2]. توسّل به اولياي الهي.
[3]. طلب شفاعت از اولياي خدا.
[4]. الأمر بالمعروف والنهي عن المنكر، المؤلف: أبو بكر أحمد بن محمد بن هارون بن يزيد الخَلَّال البغدادي الحنبلي (المتوفى: 311هـ)، تحقيق: الدكتور يحيى مراد، الناشر: دار الكتب العلمية، بيروت – لبنان، الطبعة: الأولى، 1424 هـ ص 89.