پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله تعالیم بلند دین مبین اسلام این است، که به حقوق دیگر مسلمانان، احترام بگذاریم، و از جلمه احترام‌هایی که در این راستا بر همه‌ی مسلمانان واجب است، این است که، کسی‌که قائل به شهادتین شده را مسلمانان بدانیم و با او معامله‌ی یک مسلمان را انجام دهیم. دین مبین اسلام در هیچ کجا، به ما اجازه‌ی تکفیر یک مسلمانان را نمی‌دهد.[1] مگر این‌که این شخص بنا به شرائط خاص از این آیین روی گردانده و مرتد شود، که این هم شرائط خاص خود را دارد، که باید فقها و صاحبان دانش دینی، به این امر واقف شوند. بنابراین هر کس به صرف برداشت شخصی خود نمی‌تواند نسبت به دیگران حکم اسلام یا کفر صادر نماید.[2]
این همان نقطه‌ی جدایی وهابیان از سایر مسلمانان است. وهابیان به تبع شخصی مثل محمد بن عبدالوهاب، به محض این‌که با عقاید مخالف خود روبرو می‌شوند، مخاطب را تکفیر کرده و از اسلام خارج می‌دانند. مواردی که این افراد به سبب آن دیگران را تفکیر می‌کنند، بسیار زیاد است، چون به اندک مساله‌ای که مخالف نظرشان باشد، مخاطبشان را کافر می‌خوانند.[3]
همین اندیشه‌ی اشتباه و نابه‌جا باعث شد که محققان و دانشمندان زیادی در عالم اسلام به مخالفت با این نظریات باطل پرداخته و در نقد آن، قلم‌فرسایی کنند، از جمله زینی دحلان که در کتاب خود به نقل از یکی از علمای برجسته‌ی اهل سنت به نام شیخ محمد سلیمان الکردی، می‌نویسد که این شخص خطاب به محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: اگر بنا باشد کسی به کفر نزدیک باشد، تو بیش از همه به آن نزدیکی، چون مسیری که می‌روی، کاملا بر خلاف سایر مسلمانان است.[4]
به‌قول معروف این ره که تو می‌روی، به ناکجا آباد ختم خواهد شد و مسیر وهابیت چیزی جز تباهی نیست، لذا باید کسی به این افراد، فرمان عقب‌گرد بدهد، تا در مسیر قرار بگیرند، زیرا مسیر ضلالت و گمراهی را می‌پیمایند.

پی‌نوشت:

[1]. تكفير مسلمان مخالف نظريه علماي اهل سنّت.
[2]. راهکار قرآن در برابر تکفیر.
[3]. روش تکفیر در وهابیت و تقابل آن با قرآن.
[4]. احمد بن زینی دحلان، فتنه الوهابیه، ص9، فتح، استانبول، 1979م