تشیع لندنی
جریان شیرازی و منتسب به جناب صادق شیرازی (تشیع لندنی)، مرحوم سید محمد شیرازی را به عنوان اصلیترین نظریهپرداز خویش معرفی کرده و از ایشان با عناوینی همچون «الامام المجدد» یاد میکنند؛ ولی در نظریهپردازی و فعالیتهایشان، از نظرات وی عبور کردند.
یکی از مسائل مهمی که مانع وحدت بین مسلمانان است، مسئله تکفیر مسلمانان از جانب یکدیگر است؛ درحالی که خداوند متعال از مسلمانان میخواهد با مراجعه به قواعد علمی، منطقی و حقیقت محور در پذیرش حقایق کتاب و سنت و نیز بهرهگیری از خرد، اختلاف و نزاعهای فکری خود را به خدا و پیامبر (ص) ارجاع بدهیم.
افرادی مانند یاسر الحبیب با اقدامات افراطی خود، به متحدشدن اهلسنت و وهابیت علیه شیعه کمک کردند. اگر بخواهیم به یکی از اقدامات یاسر الحبیب اشاره کنیم که منجر به اتحاد و وحدت اهلسنت و وهابیت علیه شیعه شد، میتوان به اقدام موهن و افراطی او و اهانت به یکی از همسران رسول خدا (ص) اشاره کرد. این اقدام یاسرالحبیب، خوشحالی وهابیت را به دنبال داشت.
در طول تاریخ اسلام، موضوع «وحدت امت اسلامی» یکی از مسائل مطرح در میان مذاهب اسلامی بوده که همواره با موانعی مواجه بوده که ازجمله این موانع، سب و توهین برخی از شیعیان افراطی به مقدسات اهلسنت است. این افراد اندک، کوشیدهاند تا از این طریق، همبستگی و وحدت مسلمانان را مورد خدشه قرار داده و با آن مقابله کنند.
جریان «تشیع لندنی» یا «شیعه انگلیسی» یکی از جریانهای وحدتستیز شیعه است که سعی دارد با ترویج انواع و اقسام شایعات و دروغهای رسانهای، در شبکههای ماهوارهای و ایجاد تزلزل در تفکرات شیعیان، آنها را از تفکر انقلابی و خط مقاومت اسلامی دور کند.
جریان افراطی تشیع لندنی، با سب و اهانت به عایشه (یکی از همسران رسول خدا(ص)) در رسانههای عمومی و به شکل گسترده، اسباب اختلاف و تفرقه میان شیعه و اهلسنت را فراهم کرده است؛ صدور این گونه اعمال، از جانب برخی از افراد منتسب به این جریان، مخالف با سیره اهلبیت(ع) و مخالف با منش علما و بزرگان مذهب شیعه است.
نظامهای سلطهگر با بهرهگیری و استفاده ابزاری از عدهای افراد جاهل، مانند «یاسر الحبیب»، «حسن الهیاری»، «محمد هدایتی» و ... که در کسوت و لباس روحانیت هستند، سعی دارد که میان شیعه و اهلسنت اختلاف و تفرقه ایجاد کند.
دشمنان اسلام برای دستیابی به اهداف استعماری خود در بلاد اسلامی، از نقشههای مختلفی استفاده میکنند که ازجمله میتوان به حربه اختلافافکنی میان مذاهب اسلامی اشاره کرد که آن از طریق ایجاد و تأسیس احزاب، فرقه و جریانهای افراطی و نیز دامنزدن به اختلافات مذهبی بین پیروان فرق صورت میپذیرد.
«تشیع لندنی» یا «تشیع انگلیسی» یکی از جریانهای انحرافی و افراطی است که اقدامات آنها خلاف رفتار و سیره اهلبیت (ع) در برخورد با اهلسنت بوده است. اقداماتی که علاوه بر تضعیف مسلمانان و سلطه استعمارگران، موجب کشتار شیعیان بیگناه در کشورهای مختلف نیز شده است.
یکی از شاخصههای اساسی جریان افراطی تشیع لندنی، غلو و افراط در مسئله عزاداری و ترویج برگزاری دهههای مختلف عزاداری در طول سال در مناسبتهای مختلف است. انجام این اعمال افراطی، توسط طرفداران این جریان در صورتی است که اهلبیت عصمت و طهارت(ع) همواره خود را «نُمْرقه وسطی» یعنی گروه معتدل و دور از افراطوتفریط معرفی میکردند که تندروان باید بهسوی آنها بازگردند و جاماندگان باید خود را به آنها برسانند.
جریان افراطی تشیع لندنی سعی دارد با اقدامات افراطی، چهرهای متفاوت و ناپسند از تشیع را به جهانیان ارائه کند و در این مسیر، جاذبههای تشیع را به دافعه تبدیل کرده است؛ این در حالی است که این اقدامات افراطی، بر خلاف مبانی ناب شیعه و سیره اهلبیت عصمت و طهارت است؛ زیرا اهلبیت عصمت و طهارت(ع) در برخورد با پیروان مذاهب گوناگون، شیوههای نیکو داشتند.
جریان تشیع لندنی که سابقهای نسبتاً طولانی در توهین به علما و مراجع تقلید شیعه دارد و آشکارا با وحدت امت اسلامی مخالفت میکند، به خیال خام خویش، به دنبال نمایش مبانی حقیقی اسلام است؛ غافل از اینکه اینگونه حرکات، ثمری جز تقویت پروژه اختلافافکنی دشمنان حقیقی اسلام و شعلهور ساختن آتش تفرقه و نفاق در جامعه اسلامی به دنبال نخواهد داشت.
وحدت آموزهای قرآنی و سفارش مؤکد پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) است؛ متأسفانه برخی از جریانهای افراطی با حمایت استکبار، با اقدامات افراطی و تفرقهانگیز خود به دنبال تفرقه میان مسلمانان هستند و به مقدسات سایر مذاهب اهانت میکنند؛ اقدامی که باعث ریخته شدن خون شیعیان بسیاری در کشورهای عراق، سوریه، پاکستان و ... شده است.
طرفداران جریان افراطی و انحرافی «تشیع لندنی» با تندروی و خشونت در برابر سایر مذاهب به ویژه برخورد با اهلسنت و یا برخورد با علما و شخصیتهای شیعی، در مسیر تحقق خواستههای دشمنان اسلام و شیعه قدم بر میدارند، درحالیکه سیره اهلبیت(ع) سراسر تلاش و توصیه بر تعامل و وحدت امت اسلام و محبت و عطوفت به برادران دینی و شدت و غلظت به کفار و دشمنان است.