پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از عواملی که سبب شده، وهابیت به گونه‌ای افراطی به تکفیر تمامی شیعیان بپردازد، سب و توهین اندکی از شیعیان افراطی، به مقدسات آنان بوده و بدون شک، این کار سبب عکس‌العمل افراطی مخالفان شیعه شده که بالاترین حد این واکنش، تکفیر شیعیان و حکم به قتل آنان است. ابن‌اثیر در ذکر حوادث 407 هجری می‌نویسد: «در این سال، شیعیان در تمامی بلاد آفریقا به اتهام دشنام به شیخین، قتل‌عام شدند».[1]

علاوه بر این، گاهی بدگویی نسبت به مقدسات اهل‌سنت که از سوی اقلیتی افراطی صورت می‌گیرد، سبب می‌شود علی‌رغم ارادتی که اهل‌سنت به امام علی علیه‌السلام دارند و آن حضرت را خلیفه چهارم می‌دانند، به منظور انتقام‌گیری از طرف مقابل، به آن حضرت توهین کنند؛ به عنوان مثال آلوسی مفسر بزرگ اهل‌سنت آورده است که برخی از عوام جاهل سنی را مشاهده کرده که از دشنام نسبت به شیخین ناراحت شده و شروع به اهانت به مقام علی علیه‌السلام می‌کنند؛ هنگامی که از آنها سؤال می‌شود، چرا به علی علیه‌السلام که مورد احترام شما است، اهانت می‌کنید؟ می‌گوید: من می‌خواستم شیعه‌ها را ناراحت کنم؛ زیرا هیچ چیز را ناراحت کننده‌تر از این موضوع، برای آنها ندیدم.[2]

بنابراین باید گفت که عکس‌العمل‌های نابهنجار برخی از عوام اهل‌سنت و حتی برخی از علمای آنها -در برخی از موارد- متأثر از اقدامات نادرست برخی از افراد غالی و افراطی است که کمتر به پیامدهای سخنان و کارهای خویش توجه دارند.

نمونه بارز این افراطیون مانند «یاسر الحبیب»، «حسن اللهیاری»، «محمد هدایتی» و ... هستند که با انجام اعمال افراطی خود و اهانت به مقدسات اهل‌سنت، علاوه بر اینکه سبب عکس‌العمل‌های متقابل از برخی عوام اهل‌سنت و اهانت به مقدسات شیعه شده‌اند، باعث جنگ و خونریزی و کشته‌شدن افراد بی‌گناه زیادی از جوانان شیعه نیز شده‌اند. این در حالی است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله بارها مسلمانان را از دشنام‌دادن به مقدسات کفار بر حذر داشته است. آن حضرت، فحش به دیگران را از موجبات دشمنی آنان دانسته است.[3]

این روایت و روایات شبیه به آن که بسیار زیاد هم هست، اهمیت رعایت ادب و نزاکت را می‌رساند و وقتی رعایت آداب -حتی در مورد مشرکین- مورد تأکید رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بوده، بنابراین این سفارش به طریق اولی، در مورد مسلمانان لازم و واجب است. در حقیقت رعایت این امر می‌تواند بهانه‌های دشمنان شیعه را در تکفیر، از آنان سلب کند.

پی‌نوشت:
[1]. ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج9، ص294. «فی هذه السنة، فی المحرّم، قتلت الشیعة بجمیع بلاد إفریقیة. و کان سبب ذلک... یسبّون أبا بکر و عمر».
[2]. آيت‌الله العظمى مكارم شيرازى، الامثل فی تفسير كتاب الله المنزل‌، ج4، ص424، نشر مدرسه الامام على بن ابى طالب (ع).
[3]. کلینی، کافی، ج2، ص360. «إِنَّ رَجُلًا مِنْ بَنِی تَمِیمٍ أَتَی النَّبِی ص فَقَالَ أَوْصِنِی فَکَانَ فِیمَا أَوْصَاهُ أَنْ قَالَ لَا تَسُبُّوا النَّاسَ فَتَکْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَینَهُمْ»؛ «مردى از بنى تميم خدمت پيامبر صلى‌الله‌عليه‌وآله آمد و به او عرض كرد: به من سفارش كن و در ضمن سفارش به او فرمود: به مردم دشنام مدهيد تا ميان آنها كسب دشمنى كنيد».