پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌‌وآله) همراه اصحاب خود برای حجة الوداع عازم شدند و در راه به قبرهایی رسیدند، پیامبر قبرها را رد می‌کرد تا این‌که به قبری رسید؛ در کنار آن قبر نشست؛ پس از درنگی بلند شد، در حالی‌که گریه می‌کرد و گفت: این قبر مادرم آمنه است.
تاریخ المدینة، ابن شبه، ص119.

حسن بصری در حدیثی نقل می‌کند: «پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: هر کس مرا بعد از وفاتم زیارت کند، همانند آن است که مرا در زمان حیاتم زیارت کرده است و هر کس که مرا درک نکرده و با من بیعت نکرده سپس بعد از وفاتم به شهر مدینه بیاید و بر من سلام فرستد و مرا در کنار قبرم زیارت کند، در

وقتی عایشه در مسیر بازگشت از مکه به سرف رسید، در آنجا عبد بن ام‌کلاب را دید؛ پس به وی گفت: خبر مهمی است، عثمان را کشته‌اند و سپس هشت روز توقف کردند؛ عائشه پرسید بعد از آن چه کردند؟

ابن تیمیه می‌نویسد: «بسیارى از صحابه و تابعین بغض على را در دل داشتند، او را فحش و ناسزا گفته و با او مى‌جنگیدند.»
منهاج السنه، ج۷، ص۱۳۷ و ۱۳۸.
مقاله: «سب و بغض صحابه»

ابن حجر در شرح حدیثی در باب سجده می‌گوید: این حدیث، اشاره به این است كه اصل در سجده این است كه پیشانی به زمین برسد، ولی در موقع عدم توانایی واجب نیست.
فتح الباری، ابن حجر، ج1، ص493.

عیاض بن عبدالله قرشى گوید: پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مردى را دید که بر گوشه عمامه‌اش سجده مى‌کند، با دستش اشاره فرمود: «عمامه‌ات را کنار بزن» و به پیشانى‌اش اشاره کرد.