خواستم جعلی بودن این سخنان را در پیام خصوصی به سید محمود انوشه یادآور شوم. اما راهی برای ارتباط نیافتم. از سویی، این سخنان در گستره‌ای وسیع منتشر شده؛ پس به نظر رسید که یادآوری در پیام خصوصی، کافی نیست. ناگزیر آن را منتشر کردم. البته برای سید محمود انوشه، احترامی بسیار قائل هستم.

آیین زرتشت از ادیان کهن است که تاریخی پر فراز و نشیب از سر گذراند. این دین در قرن 17 میلادی در حال نابودی بود، هنگامی که نفس‌های آخر را می‌کشید، چند اروپایی به هندوستان رفته؛ نسخه‌های پراکنده‌ی اوستا را به دست آوردند و با زحمت فراوان گزارشی از متون زرتشتی را تهیه و منتشر کردند.

برخی از پیروان باستان گرایی بر این باور هستند که دین اسلام، حق آزادی را از انسان‌ها سلب کرده است. این درحالی است که می بینیم همین قوانینی که آنها را محدودیت می نامند، جزء قوانین اصلی ایران باستان بوده و همانند اسلام، این قوانین را برای جلوگیری از انحراف مردان و زنان و در نتیجه سعادت جامعه خویش وضع کرده اند. قوانین و مجازاتهایی که حتی بسیار سختگیرانه تر از اسلام بوده است.

واقعیت روزه در آیین زرتشت امری است که برای مسلمان‌ها گاها مخفی می‌ماند. چون روزه در آیین زرتشت با دیگر ادیان از جمله اسلام بسیار متفاوت است. در اسلام، روزه یعنی نخوردن و نیاشامیدن در مدتی معلوم است که در آیین زرتشت چنین نیست. در بهائیت نیز میرزا حسینعلی نوری روزه را در اسفند ماه، آن‌هم به مدت 19 روز پایه گذاشت یا به عبارتی کپی برداری کرد.

توحید، مهمترین آموزه اسلامی و نقطه تمایز اسلام از دیگر ادیان دانسته شده است. چنانچه در قرآن نیز به یکتاپرستی انبیاء و رویارویی آنها با اقوامشان اشاره شده است. اسلام در باب توحید بسیار صریح و روشن است، اما منطق زرتشتی در این امر، بسیار تاریک و ظلمانی است.

مستشرقین و محققین بر این باورند که تصوف وام‌دار سایر ادیان و مسلک‌هاست و به واسطه‌ی اینکه دارای تفکرات التقاطی و برخی عقاید بخصوص است، هر مطلبی را که به زعم و اندیشه‌ی خود خوش آمده، از دیگران اقتباس کرده و به آن ملتزم شده و جزوی از آموزه‌های خود کرده‌اند. ایشان منشا تصوف را در سه ناحیه بررسی کرده‌اند